Bilirdim bu gözlerin artıq ne menaya geldiyini, dünen gece çox yaxşı öyrenmisdim. Bu xatırladıĝım gerçekle üzümdeki yanmaya mane ola bilmemisdim.
"Mene ne edirsen bele?"
Eslinde sen mene ne edirsen deye sorusmalı idim. Nece be aĝlımı basımdan aldıĝından behs etmeli idim, sonra nece üreyimdeki bütün yükü aldıĝını sorusmalı idim. En vacibi de nece onu her gördüyümde bele heyecanlana bildiyimi soruşmalı idim.
"Ah gözel qadın, gözel arvadım menim!"
Üzümde yaranan tebessüm ile erimin möhdesem gözlerinde yox olmaĝa davam etdim. Sakitlik tapdıĝım gözlerdi onlar menim, güvencem idi o gözler. Bir gün Ehmed menden bezerse o gözlerde heqiqeti oxuyacaqdım. Bu heqiqet qelbimde aĝır bir sancıya sebeb olmusdu. Ehmed'in olmadıĝı bir heyatı bu saatdan sonra deyil yaşamaq düşünmek bele istemirdim. Qorxurdum, onsuz olmazdı artıq.
"Ehmed..."
"Deniz..."
"Meni buraxma olar mı?"
Sert çöhresinde xefif çaşqınlıq yaransa da tez özünü toplayaraq üzüne çoxbilmiş amma bir o qeder de sirin bir tebessüm yerlesdirdi.
"Menden qurtula bileceyini mi düşünürsen sen?"
Qurtulmaq mı? Bir ömür yanında olmaĝa razı idim men..
"Deniz, gözel arvadım senden esla el çekmerem men. Her zaman seninleyem."
Bu sözler meni bitirmisdi. Ondan aldıqım bu güven hissi qelbinde az evvel yaranan qorxu hissini yerle bir etmisdi. Ehmed'in menden el çekmeyecek olması gerçeyi qelbimde yeni, yeni cücermeye baslayan bir seyi sanki sulamısdı, ona can vermisdi.

<< 1 ... 8 9 [10]