Boşluqdaydım..

Bir gün o çıxdı qarşıma. Tanış olduq, danışdıq, görüşdük. Gün geldi gördüm ki, o ve men deyilde ''biz'' olmuşduq. Meni sevirdi. Yeni ele deyirdi.
Qısa zamanda çoxmu bağlanmışdım, beli, delicesine. ''Biz'' vardı artıq o ve men ''biz'' olmuşduq. Xoşbextdik, xeyallarımız vardı bizim geleceye dair.. o çox gözel xeyallar. Hemişe sevecekdi meni, heç buraxmayacaqdı.
Söz vermişdi getmeyecekdi. Hemişe xoşbext olacağıq deye bir şert yox idi bizde, beli pis günlerimizde olacaqdı, amma biz el-ele verib, dözecekdik buna.
Amma bir gün bu qurduğumuz xeyallar hamısı puç oldu. Getdi..

Mübahiselerimiz, inadlaşmaqlarımız bitirmişdi bizi. Bezmişdi.. Halbuki men her mübahisemizde, davalarımızda bele ona bir daha aşiq olardım. Beli, inanmağım gelmedi, amma heç sevmemiş kimi, o qeder zamanı birlikde başqasıyla keçirmiş kimi, heç ağrımadan, arxasını dönüb getdi. Nece olardı? Meni, ''meleyim'' dediyi adamı nece buraxa bilerdi? Bu suallar beynimi gemirirdi. Ya heç dönmezse? Ya başqasının olarsa? Amma ola bilmezdi, söz vermişdi mene. İlk başlarda ''xeyr, getmedi o meni buraxa bilmez, geri dönecek" deye israrla özümü buna inandırdım. 1 saat danışmasam bele delicesine darıxdığım adamla 1 gün boyunca danışmadım. Belke kiçik bir zaman müddeti ola biler, amma mene bir ömür boyu yoxluğunu hiss edecekmişim kimi geldi. Bütün gün dua etdim. Tek bir mesajıyla meni xoşbextlikden öldüre bilerdi. ''Seni sevirem'' deye bilerdi. Gecenin sonunda gözlediyim mesaj geldi. Amma bu mesaj "seni sevirem" kimi de ola bilerdi, amma olmadı. Mehv oldum. Başqalarına tamamile bitdi dediyini heç unutmaram, heqiqeten de bitdi.

Artıq özümü alışdırmalıydım bu veziyyete. O yox idi, getmişdi ve en pisi menim deyildi. Mesaj yazmayacam dediyim halda döze bilmeyib, her mesajına cavab verdim, her zeng etdiyinde zengine cavab verdim. Qürurumu ayaqlar altına aldım, teslim olmadım, ondan imtina etmedim, ede bilmedim. Çünki bilerdim eşqde qürur olmazdı, olmamalı idi. Onun mene bir sözü vardı "kimse

[1] 2 >>