derk edir, bir yerde özlerini sözün esl menasında xoşbext hiss edirler. Eger er-arvadlar bu kövrek hissi ömürleri boyu qoruyub saxlaya bilseler, evde aile münasibetlerinin inkişafı üçün elverişli şerait yaranır.

8. Ve… öz Evlerinin olması. Psixoloqlar bu meseleden danışarkın Ev sözünü böyük herfle tesadüfen yazmırlar: burada söhbet her hansı bir yaşayış
sahesinden deyil, aile münasibetlerini öz herareti ile isiden doğma evden gedir. Bu ocaq benzersizdir, tekrarolunmazdır. Onun seliqe-sehmanı, ab-havası ile bir xalqın psixologiyası bir külfetin psixologiyasına hopur.
Tezebey ve teze gelin çox vaxt aile qurduqdan sonra valideynleri ile birlikde yaşayırlar. Er-arvad münasibetlerinin formalaşdığı ilk dövrlerde bu, belke de zeruridir. Yaşlılar – tezebey ve ya gelinin anası ve atası, hemçinin bacı ve qardaşları onların bir-birine isinişmesinde az rol oynamırlar. Lakin «ata yurdu», «ana ocağı» ne qeder şirin olsa da, bu doğma divarlar arasında genc er-arvad özünü psixoloji baxımdan her halda asılı hiss edir, sıxılır, heyatını istediyi ikim qura bilmir, ister-istemez valideynlerin heyat terzinin axarına düşseler de, onunla uyuşmaqda psixoloji cehetden çetinlik çekirler: el—ele sığır, ev eve sığmır.
Müdrik ata-analar bu ceheti hemişe qabaqcadan görübler. Onlar qonum-qonşunun tecrübesinde inanıblar ki, uşaqlar böyüdükce yolları da haçalanır. Onlardan her biri gec-tez öz taleyini, öz ikşi ve ya qadın ömründe öz ailesinin – heyat yoldaşının ve uşaqlarının taleyini yaşayacaqdır. Bu, eslinde heyatın öz mentiqidir. Genc aile de dünyaya yenice göz açmış uşaq kimi ne vaxtsa belekden çıxmalıdır, imeklemeyi, yıxıla-yıxıla yerimeyi öyrenmelidir. Haçansa üz-göz olub, inciyib ayrılmaqdansa, vaxtında ayrı yaşamaq, ev-eşik sahibi olmaq yaxşıdır. Elimizin-obamızın gözel adet ve eneneleri var: «uşaqlara» vaxtında ev-eşik düzeldib, erseye çatan kimi böyük «uşaqları» ayırardılar. Evin kiçik oğlunu-sonbeşiyini evlendirende ise onu ayırmırdılar. Kiçik oğlu ata-anaya heyan olurdu, ata

<< 1 ... 6 7 [8] 9 >>