şeherdir ora..Sevgilin de seni..
- Artur! Axı sene neçe defe demişem ki,bele menasız fikirlerubden el çekesen.. Ey,qaldır başını! Mene bax,Artur,mene bax! Sen deli olmusan? Seni nece unuda bilerem ?! Sen menim uşaqlıq dostumsan,ailemsen! Seni unutmaq özümü unutmaq kimidir! Yaxşı da ! Niye ağlayırsan axı? Mene bunu etme,rica edirem, sene tez tez mektublar yazacam,şekiller gönderecem, menim üçün darıxmağa vaxtın bele qalmayacaq,eşidirsen?
- Mariya..
Artur 20 yaşında olsa da balaca uşaq kimi kövrek qelbli idi.Mariyanın vida sözlerini xatırladan danışığı onu bir az da qeherlendirdi. Ellerini qabağa uzadıb Mariyanı özüne çekerek möhkem qucaqladı..Uzaq yoldan gelen gemiler sahile yaxınlaşdıqca aylar sonra evine gelen esger kimi sevinirdi sanki.. 20 ililn dostluğu deqiqeler sonra , kim bilir, belke de, bir daha qovuşulmamaq üzre bitecekdi.. Son deqiqelerin ürek sıxıcı gerginliyini bir az olsun unutmaq isteyen Mariya başını Arturun güneşin nevazişli istisinden qızmış ciynine söykedi..Onlar belece,filmin son fraqmenti kimi bir müddet terpenmeden dayandılar..

Mariya alnını teyyarenin kiçik penceresine söykeyerek geride qoyduğu minlerle xatiresine, hava limanında qaçışan balaca insanlara ve gözünü bir an bele olsun ondan ayırmayan yegane dostu Arturun kederli simasına baxdı..Teyyare yavaş yavaş havaya qalxdıqca Arturun üreyindeki möcüze isteyi gözlerinde yaşa dönerek yere axdı..

Budur! Böyük ve ezemetli Los Angeles! Mariya yeni heyatına bir addım daha yaxınlaşmışdı.Balaca bir qesebede sade heyat yaşamaq ne qeder gözel idi..
- Mariya ,çemodnlardan muğayet ol, atan gelene qeder burda gözlemeliyik. Taksi bizi yeni evimize aparacaq.
- Yaxşı,ana..Gözleyerik..
- Sene ne olub?
- Mence bu mövzuya heç girmeyek!
- Sesinin tonunu yükseltme! Her şeye bele bedbin baxmağa mecbur deyilsen! Sevinmelisen ki,atanın işleri qaydasına düşür,biz indi daha yaxşı evde, daha yaxşı ve böyük bir şeherde yaşayacağıq. Bir etrafına bax..Gör ne qeder insan var! Çöldeki binalara, şeherdeki

<< 1 [2] 3 4 5 >>