Seher açılmışdı, güneş buludların arasından boylanmış, pencereden otağı işıqlandırırdı. Gözüme düşürdü güneşin parıldayan şüaları. Yeni bir gün daha başlamışdı, bezileri üçün gözel, bezileri üçün ise kederli. Heyetde oynayan uşaqların sesi eşidilirdi, oyun oynayır, eylenirdiler. Elimi uzadaraq qoltuqaltlarımı götürmek istedim, sürüşüb yere düşdüler. Onlara doğru uzanmaq istedim, ancaq alınmadı çarpayıdan yere yıxıldım. Sesi eşiden müellimem otağa girdi ve meni yerden qaldırdı. Gözlerim dolmuşdu bunu gören müellimem kövreldi ve bir anda gözleri yaşla doldu, göz yaşlarımı silerek soruşdu:

- Nezrin neynemek isteyirdin?

- Qoltuqaltlarımı götürmek isteyirdim.

Leyla müellimem meni çox sevirdi, qızlarından ayırmazdı. Eyilerek qoltuqaltlarımı mene uzatdı ve ayağa durmağıma kömek etdi. Ona pencerenin qabağına getmek istediyimi söyledim. Qoluma girdi ve meni pencerenin qarşısına apardı. Gözlerimden yaşların axmasına mane ola bilmirdim. Leyla müellimemin üzüne baxaraq tutqun sesle sual verdim:

- ALLAH meni niye sevmir,

- Bu ne sözdü qızım? ALLAH heç yaratdığı bendesini sevmez olarmı.

- Bes onda niye ayaqlarım tutmur? Niye anamla atam yanımda deyiller?

Müellimem başımı sinesine sıxaraq, dolmuş gözlerin tesiri ile tutulmuş sesi ile cavab verdi:


- Qızım bax pencereden çöle, Sevili gorürsen? Orda oturub görmür heç bir şeyi ancaq gözlerinin içi yenede tebessümle doludur. Bax orda oynuyan da Reşaddır. Onunda bir eli yoxdur. Amma heç biri yaşama sevincini itirmeyib. ALLAHIN verdiklerine şükr edib heyata daha da bağlanıblar. Senin anan da, atan da seni çox sevirler. Onlar öz canlarından keçdiler seni qorumaq üçün. O gece seni qucaqlamasaydılar sen heyatda olmazdın. İndi onlar cennetin bir guşesinde seni izleyirler ve bir gün senin de onların yanına gedeceyin günü gözleyirler. Ancaq Sevilnen Reşadın valideynleri onları qüsurlu olduqları üçün istemediler. Sen her gece aç ellerini ALLAHA dua et, şükür et ve anana atana da dua etmeyi unutma.

O günden sonra

[1] 2 >>