Nezrin artıq Leyla müellimesini ana deye çağırmağa başladı. Heyatı sevmeye başladı, deyir, gülür, Leyla anası ile oyunlar oynayır, ona daha da bağlanırdı. Günler bir-birini qovur fesiller deyişir, iller arxada qalır. Nezrin böyüyür 18 yaşında qehveyi gözleri, qara uzun saçları olan, esmer, üzünden nuranilik yağan bir qız olur. Artıq onun elil olması onu incitmirdi, derslerine çalışır, namaz qılır ve her defesinde dua edirdi. Leyla ana ise bunu görüb sevinirdi.
Uşaq evinden vaxtı çatanda Leyla müellime Nezrini himayesine götürür, öz qızlarından ayırmır. Nezrin artıq böyümüş Bakıda
Azerbaycan Tibb Universitetinin 5-ci kursunda tesil alırdı.
Heyat çox gözel keçirdi. Nezrin çox xoşbext idi o geceye qeder...
Soyuqdu hava, çölde qar yağırdı, Nezrin xestelenmişdi. Leyla ana ne edeceyini bilmirdi. Üzerinden bir hefte keçmesine baxmayaraq, hekimler Nezrinin xesteliyine diaqnoz qoya bilmirdiler. Nezrin artıq qan qusmağa başlamışdı. Her öskürdükce ağzından qan gelirdi. Leyla ana ise her
defesinde qorxur göz yaşlarını saxlaya bilmirdi, qızının gözünün qabağında ölümle penceleşdiyini görmek onun canından can alırdı. Nezrin anasının ağlamağına döze bilmirdi, her defesinde gizletmeye çalışırdı. Günler, saatlar, deqiqeler sanki Nezrinin canından can alırdı.
Yanvar ayının soyuq, qarlı bir günü idi. Hansı gün ki, 20 il bundan qabaq mehz hemin gece Nezrin valideynlerini ve yerime qabiliyyetini itirmişdi. Nezrin artıq nefes ala bilmirdi. Qısıq sesle anasını sesledi. Leyla ana başından bir deqiqe de olsun ayrılmazdı, dolmuş
sesi ile "haycan” deye bildi sadece. Nezrin anasının elinden tutaraq bu sözleri dedi.

"Rebbim meni çağırır ana.
Meni valideynlerim sesleyir.
Men gedirem artıq.
Anamla atam meni gözleyir.
Ağlama ana. Yadındadı mene dediklerin?
Valideynlerin seni cennetde gözleyirler.
Mende seni orada gözleyecem ana...
Seni cox sevirem...”


Son sözünü bitirir ve Kelime-i Şehadet getirerek gözlerini ebediyyete yumur.


Ardi var...

<< 1 [2]