Erini adı ile çağırmağa utanırdı, qayınanası ile danışanda "sizin oğlunuz", uşaqları ile danışanda "atanız" deyirdi. Bezileri onu danlayırdılar, bu davranışını geri qalmışlıq, cehalet adlandırırdılar. Amma o heç de cahil deyildi, xeyri-şeri bir-birinden yaxşı ayırırdı. El-obanın her işine qatılırdı, qonşuları onun ne qeder mehriban, xeyirxah insan olduğuna şahid idiler. O ise başını qaldırıb yad kişilerin üzüne dik-dik baxa bilmirdi. Başqa qız-gelinlerden seçilirdi, sesini yükseltdiyini eşiden olmamışdı. "Utananın oğlu olmaz" deyirler. Amma bu utancaq xanım bir-birinin ardınca üç oğul dünyaya getirmişdi, hamısı da bir-birinden gözel, heyalı.
Bir defe ağzını açıb danışdı. Danışdı deyende ki, mehlede gelinler yığışıb söhbet edirdiler. Onu da çağırdılar qayınanasından icaze alıb, onlara qatıldı. Danışdı, çox şeyler dedi. Qonşular meettel qaldılar ve bu vaxta qeder onu tanımadıqlarından üzüldüler. Neler demedi. Dedi ki, heya qelbi pozan günahlara qarşı bir müdafiedir; heya insanın imanının gücünü ve edebin ölçüsünü müeyyen eder. Heya xeyrin direyi, qarışdığı her bir yaxşılığın temel ünsürüdür. Bed emellere, günahlara göz yuman heya sahibi ola bilmez. Heya sahibi Haqqın sözünü deyer, günahlara göz yummaz; çünki Allahdan utanar, günah elemez; çünki Allahdan heya eder. O gün qonşu gelinler Münevverin simasında yeni bir dünya keşf etdiler.
Bezileri heyanı acizlik kimi qebul edir. Heya acizlik deyil; "heya ile iman bir-birini tamamlayar, biri gedince o birisi de orada qalmaz" buyurulub. Dünya ve axiret seadetine qovuşmaq isteyen şexs edeb ve heya sahibi olmalıdır. Edebi ve heyası olmayan bir kesden xeyir gözlemek mümkün deyil. Allah-Teala Qurani-Kerimde heyanı müsbet bir keyfiyyet kimi medh etmiş ve bu davranış terzini müselmanlar üçün ölçü olaraq buyurmuşdur.
Heya iki cür olur: insan var ki, insanlar arasında günah işlemeye heya etdiyi kimi, insanların görmediyi yerde de "Allah görür" düşüncesi ile elini haramdan çeker, heyasına sığınar. Bu, müselmanda aranan esl

[1] 2 3 >>