Hazırda olduqca çıxılmaz veziyyetdeyem!
Belke de ele deyil, amma men bele düşünürem. İçimi iki hiss hebs edib.
"Sen mehv olacaqsan. Bu veziyyetden çıxış yoxdur. Bütün xeyalların mehv oldu, uçdu. Bu ele bir haldır ki, heyat bitdi."
Amma men bu fikirleri bacardığım qeder yaxın qoymuram...
Bezen düşünürem ki, "Bele fikirlerşmek senin adetindir. Hemişe de axırda melum olur ki, her kesin gündelik qarşılaşdığı sade problemlerdir. Sadece sen onları şişirdirsen. Axırda da öz düşündüklerine özün gülürsen!"
Amma bele olmaya da biler. Heç kes meni anlamır. En yaxın saydığım insan bele bezib bu fikirlerden...
Mene - "her şeyi çox böyüdürsen, çıxar bu pis fikirleri ağlından! - deyir. Men ona üzde etiraz edirem. Amma onun bu sözleri mene ürek-direk verir, mende cesaret oyadır. Düşünürem ki, her şey yaxşı olacaq. İnanın 3 hefteden çoxdur ki, her seheri bu sözlerle açıram - "Her şey yaxşı olacaq... İnan, yalnız inan! ALLAHa inan! O ne vaxt hansı arzunu gözünde qoyub ki, min şükür!"
Amma içimdeki qorxunu def etmek, bedbin fikirleri uzaqlaşdırmaq bilsız nece çetindir...
Esl heqiqeti, neden bu qeder qorxduğumu da yalnız bir nefer bilir. Amma men onu qorxutmamaq üçün özüme dediklerimi ona da demişem.
Heç kese üreyimi tam aça bilmirem. Qorxuram! Gücsüzlüyümü etiraf etmekden qorxuram. Yalnız bir arzum var. Çox böyük xeyaldır,çox...
Heyatımın 70 faizi ondan asılıdır. Evveller düşünürdüm ki, bu arzuma çatmasam ölerem. Belke de ALLAH bu problemi de ona göre gönderdi mene. Dedi ondan da böyük derdler var çek, anla!
Amma yene de şükür edirem. Min defe! Amma bu arzuma çatsam ne bilim neyleyim? Neyleyim ki, bacılar, Tanrı xoşbext olduğumu görsün. Düşünürem, neyleyim?
Gece-gündüz bunun üçün ALLAHıma yalvarıram. Yalnız ona inanıram. Heyatda yalnız ona heqiqeten inanıram. Bütün varlığımla....
Men menim hazırkı problemime sebeb olan insana da nifret etmirem. Hirslenmirem. Heyatda yegane amalım insanlara yardım etmekdir. Bacardığım qeder! Başqasının pisliyini heç vaxt, heç vaxt

[1] 2 >>