ol..

Sara xanim Humayin getdiyini gorub ayaqlarina duwdu, ovladsiz yawamaq onun ucun cetin idi.

Sara x:-yalvariram, getme. Meni sensiz qoyma. Cox cetindi, qizim, dayana bilmirem..

Sara xanim honkurtu ile aglayirdi. Humayin ayaqlarindan tutub onu buraxmirdi. Sahil ise sadece baxirdi. Kecmiwde baw verenleri bilmek isteyirdi. Humay ise sadece qarwisindaki qadina aciyirdi. Bu o qadin idi ki, pula, var dovlete, ad-sana

gore ona wikest doguldugu ucun nifret edirdi, ana sevgisinden mehrum etmiwdi, yad qiz adlandirirdi. Indi ise sadece aglayir, sehvini anlayib, lakin bunu anlamaq cox gec deyil? Humay awagi eyilib Sara xanimin ciyinlerinden tutdu.

Humay:-xahiw edirem, ayaga qalxin,

her kes bize baxir..

Sara x:-evvel soz ver ki, getmeyeceksen, sonra qalxaram. De ki, meni tek qoymayacaqsan.

Humay qeti ve soyuq wekilde:-Sara xanim, men sizin qiziniz Gulay deyilem, men Humayam. Sizden son

derece xahiw edirem ki, imkan veringedim!...

Sara xanim bu sozleri Humaydan ewidende qulaqlari cingildedi, bedeni titredi. Heyatdan kusmuw, sonuk gozlerle bawini qaldirib Humayin

gozlerine baxdi. Beli, artiq bu qiz onu ana olaraq gormurdu. Sara xanim hec ne demeden Humayi buraxdi.

Humayin ona yad bir wexs kimi, "Sara xanim" kimi muracieti onun qelbini sindirmiwdi, artiq her weye maragi

mehv olmuwdu. Sahil ise umumiyyetle hec ne anlamadi. Bu gun gordukleri ancaq, bir ana ve onu yad bir wexs kimi goren, muraciet eden bir qiz idi. Lakin hec ne soruwmadi. Humayi mawina eylewdirdi. Humayin evine teref

surmeye bawladi. Sessizliyi pozan Sahil oldu.

Sahil:-demek ora senin evin deyil..

Humay:-he, menim evim deyil. Dostumun evinde qaliram.

Sahil:-evden niye qacmisan ki?

Humay gulumsedi:-men qacmiwam? Men sadece orani terk etmiwem. Yox yox... Terk etdirilmiwem. Belke de

qovulmuwam. Amma ozum de getmek isteyirdim o evden. Istenilmeyen evde qalmagi kim ister ki?!

Sahil:-sebeb nedi?

Humay:-uzun sohbetdi...

Sahil:-mene demek

<< 1 [2] 3 4 >>