Beli, Orxan bunlarin hamisini gordu. Orxan kafenin birinde ofisant iwleyirdi. Pencereden ciskinleyen

yagiwa baxdi, Humayi xatirladi. Sonra Humayi gordu, ondan biraz aralida Sahili gordu. Evvel ele bawa duwdu ki, Sahil Humayin arxasinca duwub bezdirir. Lakin sonra olanlari gordukde deliye dondu. Sahilin

Humayin alnindan opmesi!... Orxanin gozune qaranliq geldi, dunya gozune firlandi. Eslinde bu, heqiqet idi. Humay her zaman tek tenha olduqda, caresiz qaldiqda Orxan ona komek ederdi. Humay Orxansiz

qalmaqdan qorxurdu. Bunu Orxan da bilirdi. Lakin Orxan Humayi sevirdi. Uwaqliqdan hem de... Her zaman

onun yaninda olmaq isteyirdi. Amma indi gordukleri... Bu nece de incidirdi.. Humay bawina Sahilin penceyini tutub qacanda Orxan Humayin gozlerine baxdi. Bedeni titredi. Sahile dikilen bu baxiwlar Orxana dikilen baxiwlardan ferqli idi. Orxan bu baxiwlarin ona yonelmesi ucun her weyini vererdi.. Amma teessuf ki, bu baxiwlar artiq Sahile aid idi. Orxan ne edeceyini bilmirdi. Humaysiz o, hec ne duwune bilmirdi. Iki elini boynuna qoyub caresiz veziyyetde bawini

divara diredi.

Orxan evvel yavaw sonra ise bagiraraq:-niye? Niye??... Niye???

Dostlari onun sesine geldiler.

Akif(dostu):-Orxan, ne olub? Bu ne haldi?

Orxan ise hec ne anlamirdi. Sadece Orxan hal hazirda butun qelbiyle Humayin elinden tutaraq adini bele

bilmediyi wexse nifret edirdi.

Orxan qorxulu bir picilti ile:-yox, men seni hec kime vermeyecem. Sen ya menimsen, ya da hec kimin! Sense meni gozle, mene cavab vereceksen, axi sen kimsen ki, menim Humayimin elinden tutursan, onu menden uzaqlawdirirsan!...

Orxanin dostlari birinci defe idi ki, onu bele gorurduler. Hirsinden elini yumruq kimi tutmuwdi, alninda

hirsinden damarlari qizarmiwdi ve hirsle tez tez ber nefes alirdi. Orxan hec ne demeden bu gur yagiwda cole cixdi. Gozu her yerde Humayi axtarirdi, gormediyinden Humaya

zeng etdi. Humayin telefonunun ise batareyasi bitdiyinden sonmuwdu ve zeng catmadi. Orxan ne edeceyini

[1] 2 3 ... 5 >>