"Deniz

Onun ezab çekdiyini müeyyen eden ses tonu ile bir az olsun, özümü ele almağa çalışdım, amma ne çare! O gözler meni bele esir aldıqca ve özüne doğru çekdikce özümü cemleşdire kimi bir veziyyet söz mövzusu bele ola bilmezdi.
"Ne işin var burada? - anam acıqlı bir sesle dillendi. Ehmed birazlıq gözlerini menden ayırıb anama baxsa da yene mene teref döndü.
"Deniz evimize gedek."
Evimiz? Ne qeder de gözel seslenirdi. Özümü heç bir yere bu söz qeder aid hiss etmemişdim. İnsan bir söze özünü nece aid hiss ederdi ki? Evimiz ...Düzdü içimde ki ses bu sevinci mene çox görmüş olacaq ki evimizin bizim evimiz deyil,Ehmed ve Salmanın evi olduğunu xatırlatdı derhal. Elbette o evden nece qovulduğumu bir gözel yaddaşımda tezeledi.
"Ora senin ve ....."demişdim ki, davamını getirmeye cüretim yetmedi.Boğazım düyünlendi, heç bir söz söyleye bilmedim.Danışacaq qeder de gücüm yox idi, bu insana qarşı her zaman bele meğlub olmağı sevmirdim
Sakitleşmek adına derin bir nefes aldığı bellidi.
"Deniz ora senin ve menim evim ve sen menim arvadım olaraq menimle geleceksen."
Üzümde istehzalı bir tebessüm yaranmışdı. Mehz her zaman ki Ehmed rejimine bürünmüşdü. Heqiqeten bu insanın canı çıxsada huyu deyişmezdi. Ehmed ne qeder çalışırsa çalışsın, o heç vaxt deyişmezdi. Onun şexsiyyetinde vardı bu quruluş.. İstemediyi bir şey olanda derhal qalxanları qaldırır ve vehşi bir döyüşçüye çevrilirdi, amma teessüf ki, menim vehşi döyüşçüyle savaşa girecek heç bir şeyim yox idi.
"Deniz."- söyledi sebirsiz bir sesle. Xaraktersiz bir uşağa benzeyirdi, bir azdan olduğu yerde öz hislerini coşqun ifade ederse, heç teeccüblenmezdim. Bu fikrim ile üzümde sefeh bir tebessüm yaranmışdı. Ehmedin bir uşaq kimi olduğu yerde öz hislerini coşqun ifade etmesi demek, onun deyişmesi qeder mümkün deyildi.
Yüngül titrek bir nefes aldım ve "Men ...." demişdim ki davamını getire bilmirdim. Çünki ne edeciyimi bilmirdim. Bir terefde ona doğru çaparaq qaçan qelbim bir yandan da ona qalxan qaldıran

[1] 2 3 4 >>