sildi. Üzünde artıq acı bir gülümseme deyil , şen bir gülümseme vardı. Ne edeceyimi bile bilmez bir halda ona baxdım. Onu ümidlendirmek kimi axmaq bir sehv etmişdim. Belke de qeyri-mümkün demeliydim. Amma bu da çox merhemetsizce olardı. Neticede qeyri-mümküne yaxın bir ehtimal da olsa bilmeliydi.
'' Ehmed sen istemirsen? ''
Sesinde ki qorxu ve narahatlığı aydın şekilde hiss etmişdim. Menim düşüncelerim mövzusunda qerarsız qaldığı müeyyen idi. Amma men nece istemezdim ki? Ondan bir parçanı, bizim ikimizin bir parçasını? Bu mümkün idimi? En az onun qeder isteyirdim mende. Amma arvadmı daha çox isteyirdim. Onun olmayacaq bir şey uğruna özünü parçalamasına göz yummaq mene ağır gelirdi. Onun daha çox yaralanmasını görmek, her keçen gün qelbinde bir az daha artan kifi meydana getirmek ... Men bunları istemirdim amma. Menim donuqluğum, ona bir şey deye bilmemem, onunla bu ümidi paylaşmamaq bunlardan ibaret idi bax.
'' Ehmed ... ''
Bir şey söylemeden onu berk-berk özüme çekdim yene. Yüngülce eyilerek qulağına '' Mende isteyirem gözelim, mende eynile anası kimi gözel, onun kimi ağıllı kiçik bir qızımız olmasını mende çox isteyirem. '' Deye pıçıldadım.

<< 1 ... 10 11 [12]