şekilde gülümseyib '' Ana sensen. '' Dedi. İçimdeki rahatlamağa inana bilmirdim. Onun anasını deyil de meni çekmiş olması ... Bunun üçün xoşbext olmam belke de sehv amma Efe'nin meni artıq öz anası kimi görmesi ... Heqiqeten bu möcüze bir duyğu idi ve men bunun sevincini sonuna qeder yaşayacağam.
'' Yaxşı, digerleri kim? ''
Üzündeki gözel bir gülümseme ile '' Men ve qardaşım ... '' dedi. O an elimde ki su stekanını salmamaq üçün irademle heqiqeten böyük bir çaba etdim.
'' Gözel mi? ''
Onun cavab gözleyecekmiş kimi mene baxan üzünden gözlerimi ayırmadan yalnız başımı yelledimm ve titrek bir gülümsemekle ona baxdım. Ne qeder de çaresiz hiss edirdim özümü ... Delicesine ağlamaq isteyirdim. Bu uşaq hadisesini sovuşdurdum deye günlerle özümü necealdatdığımıı Efe sayesinde daha yaxşı anlamışdım.
Süretli bir şekilde ayağa qalxdım ve salondan çıxaraq metbexe girdim. Elimde ki stekanı masaya qoyduqdan sonra özümü de kürsüye buraxdım. Gözüme yığılan yaşları axmalarına icaze vermeden elimin tersiyle yox etmeye çalışdım.
Körpemi itirdiyimde bir daha ana olmağımın çox çetin olacağını bilirdim.Körpeme dörd elle sarılmışdım ancaq di gel bu da bele. Çünki her qadın kimi mende ana olmaq isteyirdim. O benzersiz, benzeri olmayan duyğunu mende dadmaq isteyirdim. Amma olmamışdı. O ellerimin arasından sıyrılıb getmişdi mene da onun yasını tutmaq qalmışdı. Eslinde bunu hell etdiyimize inanırdım. Evvelki tek ana olmayacağıma üzülmeyeceyimi güman edirdim. Efe'nin bes ede bileceyini düşünmüşdüm. Ne qeder de axmaq bir düşünceymiş. Efe bele qardaş isteyerken, bu eve yalnız özünün çatmayacağını bilerek o resmi çekerken men nece de bele axmaq ve avamca düşüne bilmişdim.
Ağzımdan qopan hıçqırığa mane ola bilmemişdim. Bu, bu çox berbad bir duyğu idi ... Bir şeyler ede bilmemek, çaresizlik bunlar çox, çox ağır duygulardı ve men bu duyğuları daşımaqda çetinlik çekirdim. Üsyana bu qeder yaxındır insan. Qışqırıb, çağırmağa, niye men demeye ... İndi tam olaraq demek istediyim bu idi. Niye men?

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 ... 12 >>