buraxıram.
Bilirsenmi, ezizim ,seni itirende yoxluğunla barışmağa alışmağın qorxusu ve ezabı vardı içimde .Ne qeder böyük derd imiş insanın sevdiyi birini itirmesi. Seni itirende anladım.
Bax ,indi çox xoşbextem .Daha göz yaşlarımı ,puç olan ümidlerimi geride qoydum .Zülmeti istemirem ,kederi istemirem.
Darıxıram senin üçün.
Yox, daha ağlamayacam .Axı sen yanımdasan. Xeyalen olsa bele buna da şükr edirem. Varlığınla yaşayıram ,nefes alıram.
Men seni sevmirem .Menim eşqim daha böyükdür, ezizim!Men senin varlığını ,nefesini, baxışını, sesini, men senin hesretini bele sevirem .Bilirem menim deyilsen, amma bir mektubdakı xoşbextliyim her zaman tesellim olacaq .
Qızım ,beli ,anacan, telefonuna bax mesaj gelib.
Yağmur telefonuna gelen bu mesajı, deyesen, ele mektubdakı xoşbextliyi kimi bir ömür unutmayacaqdı.
Peşmanlğımla,
günahlarımla ve sehvlerimle yeniden sene dönsem meni bağışlayarsanmı?
Yağmur göz yaşlarında boğulurdu sanki. Sevincinden yere, göye sığmırdı. Sevdiyimiz insanın bir sözü ,bir kelmesi bize dünyaları bexş edir. Bu da Tanrının bir möcüzesidir eslinde. Qelbimize sevgi toxumlarını sepen de o deyilmi? Sevginin olmadığı ürek nifretle beslenir.
Emilin yazdığı bu mesaj da ele insanın heyata nece baxarsa ele de görer fikrinin tesdiqi deyildimi?
Onun geriye döneceyine heç bir ümidi qalmamışdı Yağmurun, o sadece bir mektubda xoşbextliyini tapmağa çalışdı, bir anlıq olsa bele sevdiyi insanı qazanmaq istedi ve Tanrı sevdiyi insanı ona bu böyük ,mesum, saf eşqinin qarşılığında bir ömür ermağan etdi.

<< 1 [2]