Ölüm — canlı orqanizmin heyat fealiyyetinin dayanmasıdır. Ölümden sonrakı heyat haqqında müxtelif ferziyeler mövcuddur: Yaşadığı müddetde insanın beyninden keçen bütün fealiyyetler ses ve görüntü dalğaları ile yüklenmiş dalğalar kimi ruha yüklenmiş olduğu üçün özünde heç bir deyişiklik hiss etdirmeden yaşayır ve insan ruh olaraq eyni bedende olduğu kimi yaşamağına davam edir. Ancaq bir ferqle: hemin bedende tamamile şüurlu ve canlı olmasına baxmayaraq maddı bedeninden istifade ede bilmez. Xaricde olan her şeyi görür, duyur, ancaq xarice özü haqqında melumat vere bilmir. Böyük islam alimi İbrahim Heqqi özünün «Merifetname» eserinde Mehemmed peyğemberin dilinden ölüm hadisesini bele neql edir: “Ölen kes bedenini kimin yuduğunu, kimin kefenlediyini, kimlerin namaz qıldığını, kimlerin ardınca geldiyini bilir.” Eger insan ölümden sonra yaşamasaydı, onda qebir ezabı deyilen bir söz de olmazdı. Mehemmed Peyğemberden soruşurlar ki, möminlerin en ağıllısı hansıdır. O da cavab verir kı, ölümden sonrakı heyata en çox hazırlananı. Günahkarlar mütleq qebir ezabını yaşayırlar, hetta, heyvanlar da onların sesini eşidirler. Böyük islam alimi İmam Qezali bele söyleyir: “İnsanların ölümü yoxluq kimi qarşılamaqları yanlışdır. Dirilmenin ilk yaradılış kimi ikinci bir yaradılış olduğunu zenn etmek de yanlışdır. Eslinde insan oğlunun bir çox dirilmesi vardır, onun dirilmesi iki defeden ibaret deyildir.” İslamda deyilir: «Qebre qoyulan adamın şüuru yerinde, ağlı başındadır. Qiyamete qeder de yaşamağını şüurlu olaraq davam etdirer. Qiyametde o günün şertlerine uyğun yeni bedenine qovuşar. 7-ci İmam, İmam Musa ibn Cefer (E) bir qebrin başı üzerinde dayanıb buyurdu: „Bir şeyin ki, axırı budur, ele evvelden ona qelb bağlamamaq yaxşıdır. Bir şeyin ki, evveli budur, onun aqibetinden qorxmaq yaxşıdır.“

Ele bir heyat yaşayaq ki,sonda “”kaş ki vaxtında bunu edeydim“-demeye söz tapmayaq