olmaqla, diger esgerlerin tecavüzüne meruz qaldım. Üzünü cırdığım yekeper her defe şüşede ve ya güzgüde üzünü görende çekdiyi siqareti bedenimde söndürerek, balaca fahişe ile başlayan söyüşleri sıralayırdı. Tebii ehtiyacın üstüme tökürdü, “sizi bele mehv etmek lazımdır”deyirdi!
Bedenim siqaret kötüyünün yanıqları, içim parçalanmış halda daha ne qeder döze bilerdim?! Bezen ele bilirdim gördüklerim yuxudur!
Amma her defe diksinib özüme gelirdim!
Ölmek üçün çareler axtarırdım. Amma eslinde ölüden ferqim yox idi.
Qurtuluşum da bele oldu. Ölü bilib, diger cesedlerle birlikde bir dereye atmışdılar. Sonradan öyrendim ki, esgerlerimizden biri tesadüfen xırıltımı eşidib, meni Ağdama-xestexanaya aparıb. Bir neçe il danışa bilmedim. Dilim tutulmuşdu.
Bedenimdeki yaralar sağaldı! Ancaq izleri hem bedenimde, hem ruhumda qaldı. Ele hemin günden bütün qoxular barıt, bütün rengler qırmızı ve qara, bütün sesler avtomat ve bomba sesleri oldu…
Ne uşaqlığımı yaşaya bilmedim, ne gencliyimi, ne qadınlığımı. Sevişme sonrası qadın olmadım men!
Genc qızlıqdan qadınlığa keçid etmedim. Ehtiras, heraret, istilik nedir bilmedim!
Esir oldum, övlad oldum, şehid qızı oldum, kimsesiz oldum, şagird oldum, telebe oldum, amma qadın ola bilmedim!
Aynanın qarşısına keçib, bedenime baxanda siqaret izlerini görüb bedenimden iyrendim. Başımın sağ terefinden, hemin gün kökünden yolunan saçımın keçel yerini görende, üzümden iyrendim! Feryadımı kimse eşitmediyi üçün, qulağımdan getmeyen sesimden iyrendim! Qadın olduğum gün, qadın olmağımdan iyrendim! Qadınlığı redd etdim!
Hamı meni Xocalıda tecavüze uğramış qız kimi gösterdi. Bir daha men yene özümden iyrendim. Bir gerçek var idi eslinde: menim bedenime, barmaqla gösterenlerin ise vicdanına tecavüz edilmişdi.
12 il yaşadığım Xocalı, ağlımda 4 gün ve bir adla yadımda qaldı. Tecavüz!!!

<< 1 2 3 [4]