Biri vardı, biri yoxdu. İt ve Qurd adlı iki qardaş vardı.
Bir gün qardaşlar dağ yamacı boyunca sepelenmiş qoyun sürüsüne rast geldiler. Sevincden ve yırtıcılıq ehtirasından onların gözleri par-par parıldadı, İt qabaq terefden, Qurd ise arxa terefden sürüye hücum edib, bir qoyunu çox asanca tutub parçaladılar. Qoyun ovu onların berk xoşuna geldi, çünki hem az qüvve serf etmişdiler, hem de qoyun eti dadlı idi.
Belece, qardaşlar sürüye dadandılar ne dadandılar. Artıq bir müddet sonra qoyun ovu onlar üçün hem de eylenceye çevrildi; yediklerini yeyirdiler, doyandan sonra beş-altı qoyunu da boğazlayıb öldürürdüler. Qardaşlar harınlaşıb tenbelleşdiler ve bu qerara geldiler ki, qoyunu her defe biri o biri üçün ovlayıb getirsin.
Bu yandan da Çoban baxıb gördü ki, bir tedbir görmese, İtle Qurd sürünün axırına çıxacaq.
Xeyli baş sınıdırb çare tapdı.
Bir gece ovlamaq növbesi Qurda düşmüşdü, ele sürüye tezece hücum etmişdi ki, hardansa Çobanın sesini eşitdi:
– Ehey, Qurd, bir el saxla, gör sene ne deyirem!
Qurd duruxub hücumu dayandırdı.
Çoban araya düşen sükutdan başa düşdü ki, Qurd onu dinleyir.
– Menim sene yaxşı bir teklifim var.
Bu gedişle siz menim sürümün kökünü keseceksiniz. Bir azdan sizin de eliniz boşda qalacaq, menim de. Amma dediklerime qulaq assan, sene de xeyir olar, mene de.
Qurd gördü Çoban düz deyir, bu minvalla doğrudan da sürüden eser-elamet qalmayacaq, onlar da bele rahat ve dadlı ovdan tezlikle mehrum olacaqlar. Ona göre de, soruşdu:
– O ne teklifdi ele?
Çoban tezce dedi:
– O avara qardaşından aralan, bu sürünü de verim sene. Üreyin qoyun isteyende, zehmet çekme, de getirim, özüm sene qulluq eleyim, mene de sürünün südünden, pendirinden, yunundan, bir şey düşse besimdi. Amma gerek esl sahib kimi hemişe sürünün yanında olasan, onu qoruyasan.
Qurd evvel bu cazibedar teklifi, sonra öz azadlığını ve qardaşı İti düşündü. Ancaq bir qarın qoyundan ve ümumiyyetle qoyunlardan ötrü öz qurd azadlığından el çekmek, bir de qardaşı İti atıb Çobanı tutmaq

[1] 2 >>