ona qeyri-mümkün göründü. Ve Çobana redd cavabı verdi.
Sabahı gün qoyun ovu İtin növbesiydi.
Çoban eyni sözleri İte de dedi.
Eşitdikleri İtin ağzını sulandırdı, o boyda sürüye sahib ola bileceyi fikri onun başını dumanlandırdı. Heç düşünmeden quyruğunu bulaya-bulaya Çobanın yanına qaçdı.
Qurd seherecen İti gözledi, qardaşından xeber-eter çıxmadı. Axırda başa düşdü ki, İt hem öz azadlığına, hem de qardaşına xeyanet edib. Gözü qızmış Qurd sürüye hücum edende qarşısında “sürünün yeni sahibini” – İti gördü. İtle Qurd xeyli boğuşdular, axırda ikisi de yaralanıb bir-brinden uzaqlaşdılar.
Çoban canıyananlıqla İtin yaralarına melhem qoydu, kök bir qoyunu da kesib ona yedirtdi.
Günler keçdikce Çoban İtin et payını azaltmağa başladı; “Onsuz da sürünün sahibi sensen, qenaet elesen, sürünün sayı artacaq.”
Daha sonra Çoban İtin et payını da kesib sür-sümüye keçdi, lap axırda ise İti yala öyreşdirdi.
İt de sürünü qardaşı Qurddan qoruya-qoruya onu “sürü sahibi” elemiş Çobana o qeder minnetdar idi ki, Çoban ona sümük de verse, yal da verse, hetta heç ne vermese de, onun böyründen heç vaxt el çekmedi.

<< 1 [2]