söykenerek bayıra tamaşa edirdi. Onun isti nefesi şüşede par yaradırdı. Ve sanki nefesi ile şüşeye yazırdı: Mene nece de sensizlik ağırdı, her şeyimi qurban vererdim, yeniden seni görmek üçün, yeniden seni qucaqlamaq üçün, ya meni de özünle apar ya da qayıt!!!
Birden şüşenin eks terefinde oğlanın adı yazıldı. Bu o idi- sevgilisinin onu çağırdığını hiss ederek dayana bilmemişdi. Oğlan uşaq kimi, sevinir, qışqırırdi, bu ondan asılı deyildi.
Şüşenin eks terefinde damcılar emele gelirdi ki, bu da qızın göz yaşını eks etdirirdi. Bu dünyanın en saf, en temiz sevgisi idi. Bunu sözlerle başa salmaq qeyri-mümkün idi, bunu hiss etmek lazım idi. Sanki bu meleyin insana qarşı olan sevgisi idi. Şüşede kiçik naxışlar emele gelmeye başladı ki, bu da qızın gözelliyini eks etdiridi. Hemin gözler idi ki, oğlan sonsuzacan baxmaq isteyirdi, hemin dodaqlar idi ki, toxunmaq isteyirdi. Ancaq şüşeye toxunanda o yalnız buz kimi şüşeni hiss edirdi.
Neye göre dünya bele haqsız ve qeddardır? Bir-birini delicesine seven bu iki genc neye göre ayrı qalmalı idiler. Artıq ALLAH da bu sevginin tekbaşına mümkünsüzlüyü görürdü. O da oğlana ve qıza qarşı laqeyd qala bilmirdi. Baxmayaraq ki, ALLAH buyurmuşdu: O qızın melek olmasını amma bunu bacara bilmedi. ALLAH qıza yeni heyat verdi ki, onlar yeniden qovuşsunlar. Bu ise bele oldu.
Bir seher onlar hemişeki kimi, yene birlikde yuxudan ayıldılar. Onlar heçne yadlarına sala bilmirdiler, herşeyi unutmuşdular, bilirdiler ki, nese baş verib amma xatırlaya bilmirdiler. Bu möcüzeni ALLAH istemişdi. Ancaq şüşede onların adları par şeklinde qalmışdı, hansını ki, özleri yazmışdı. İndiyenecen de onlar bizlerin arasında yaşayırlar.
Eger ne vaxtsa onların sevgisinden daha saf, daha möhkem, daha ebedi sevgi olarsa ALLAH da onları meleye çevirecek!!!

<< 1 2 [3]