olmayacaq. Unut her şeyi!
- Alo, Xalide xala, alo..
- Kim idi qızım? Sonanın anası soruşdu.
- Heç, ana. Sehv düşmüşdüler.
- Yaxşı, gel yemeyini ye. Atan da gelecek bir azdan.
- Bes Sebine yemek yeyib?
- Yemeyib, seni gözleyir. Bilirsen axı, sensiz yemek yemez. Ona göre de gel yemek yemeye, yoxsa balaca bacın ac qalacaq.
Hamı süfre başında yemek yeyirdi. Sona ise yene düşünürdü. Xalide xanımın dediklerini unuda bilmirdi. Sonanın narahat olduğunu gören atası soruşdu:
- Gözel qızım, sene ne olub? Yemeyin qabağında qalıb. Xestelenmemisenki?
- Yaxşıyam ata. Narahat olma.
Artıq hava qaralmışdı. Sebine yatmışdı. Sona ise valideynleri ile danışmaq isteyirdi. Ancaq, bilmirdi nece başlasın. Her şeyi bilmek isteyirdi. Anarın dediklerinin yalan olduğunu valideynlerinden eşitmek isteyirdi. Özünü toplayaraq qonaq otağına keçdi ve söze başladı.
- Ana, ata, men sizinle danışmaq isteyirem. Ancaq xahiş edirem mene düzünü deyin.
- "Ne olub, qızım?” deye Kübra xanım soruşdu.
- Anacan, bilmirem eşitdiklerim doğrudur, ya yox. Doğru da olsa, bilin ki, men sizi çox isteyirem. Birinci onu deyim ki, Anarla nişanımız olmayacaq. Biz ayrıldıq. Bu onun qerarı idi.
- Nece yeni ayrıldız? Axı nişana az qalmışdı. Men onunla danışaram.
- Yox ata lazım deyil.
- Sonra ne demek isteyirdin, qızım?
- Size yalan demeyecem. Anar mene dedi ki, siz menim heqiqi valideynlerim deyilsiniz. Xalide xala her şeyi araşdırıb. Anarla ayrılmağımızı isteyirdi. Meni gelini kimi görmek istemirdi. Bunun üçün de elinden geleni esirgemedi (derinden ah çekir). Xalide xalanın dediyi doğrudurmu? Mene düzünü deyin, xahiş edirem.
Uzun sessizilikden sonra Qalib bey dillendi.
- Doğrudur, qızım. Sen bizim doğma qızımız deyilsen. Ancaq biz seni hemişe öz doğma övladımız kimi çox sevmişik. Sen bizim aileye xoşbextlik getirdin.
- Bes menim doğma valideynlerim kimdir?
Bilmirik, qızım. Bizim arzumuz idi, qızımız olsun. Ancaq heç cüre alınmırdı. Seni uşaq evinden götürmüşük. Anan ilk defe seni görende "- bu menim

<< 1 [2] 3 >>