Allahım. Bu nedi başımıza geldi. Menim yegane qardaşım. Ola bilmez. Yalandı.
"Qardaşım” sözünü eşidende tez qonaq otağına doğru qaçdım. Orxan Almazı sakitleşdirmeye çalışırdı. Ne baş verdiyini anlamırdım.
- Orxan, ne olub?
Orxan sualıma cavab vermek isteyirdi ki, birden Almaz iri addımlarla üstüme gelmeye başladı.
- Ne baş veribse, hamısı senin üstünde olub. Qardaşım senin üçün hediyye almaq isteyirmiş. Buna göre de işden icaze alıb. Yolda ise onu maşın vurub. Hamısını sen elemisen! Günahkar sensen! Qardaşım, canım. Artıq heyatda yoxdur (Hönkürtü ile ağlamağa başladı).
Eşitdiklerime inana bilmirdim. Yerimde donub qalmışdım. Birden gözlerim qaraldı. Başım döndü. Orxan celd menim qolumdan tutdu.
- Haradadır?
- Nece?
- Zaur haradadır?
- Xestexanadadır. Hekimler bacardıqlarını etdiler. Amma alınmadı, güclü qanaxması var idi.
Orxan bizi xestexanaya apardı. Ağlamaqdan gözlerim şişmişdi. Sonra ise halım pisleşdi, meni emeliyyatxanaya apardılar. Hemin gün sen anadan oldun. Sekkiz aylıq. Almaz bibin senin ölü doğulduğunu dedi. İnanmırdım. Senin ölmeyine inanmırdım. Eyni günde hem atanı, hem de seni itire bilmezdim. Sen atandan mene qalan yegane xatire idin.
Xestexanadan çıxmışdım. Bibin meni günahlandırmaqda davam edirdi.
- "Çıx get bu evden. Seni bu evde görmek istemirem. Sen qardaşımı öldürdün. Redd ol buradan” deyerek meni qapıdan çöle atmışdı. Ağlaya-ağlaya evimize gelmişdim. Atam meni görüb her şeyi anlamışdı.

Ardı var...

<< 1 2 3 [4]