\__/ 《4-Cú ßõlùm Fìnal》 \__/

SONUNCU EMELİYYAT.

Saat 12:00`idi. Evde tek qalan Xedice güzgü qarşısında dayanıb sessiz-semirsiz eksine baxırdı. Özünü çox tenha hiss edirdi. Rasifi çox sevdiyine, ona Lemanın yox, özünün qovuşmaq istediyine baxmayaraq, Lemanı itirdiyine göre çox üzülmüşdü. Tutduğu işe çox peşman olmuşdu qız. Onu gizli qüvve kimi özüne teref cezb eden bu qorxunc hereketlerinin, bir gün onu peşman edeceyini, içini oddan da beter yandıracağını ağlına getirmezdi. İçini dağıdan bu acı ve gizli heqiqetden canını qurtarmaq isteyirdi. Amma bunu etmeye cesaret etmirdi. Çünki qorxurdu. En çox etrafındakı insanların inamsızlığını, etibarsızlığını qazanmaqdan qorxurdu. Qorxurdu ki, heç kimin üzüne baxa, ümumiyyetle insanlar arasına çıxa bilmez bir daha. Çünki, bir defe bele bir anı yaşamışdı. Beli, beli. Bir defe heç kimin üzüne baxa bilmeyeceyi bir hadise yaşadı. Bu hadise bir neçe il evvel, 16 yaşında olarken baş vermişdi.
O zamanlar insanlığı, merdliyi ve qüruru ile mektebde seçilen qızlardan biri idi Xedice. Pisliyin, paxıllığın ne olduğunu bilmeyen bu qız hem özünün, hem de yaxınlarının xeyrini düşünürdü. Hem bu xüsusiyyetlerine, hem de çalışqanlığına göre neinkisinif yoldaşlarının, hetta müellimlerin de hörmetini qazanmışdı. Derslerde yoldaşlarına kömek etmekden esla imtina etmemişdi. Eksine, müellime olmağa hevesi olan Xedice, sanki, bundan xüsusi zövq alırdı. Evvel, ondan bir sinif yuxarıda oxuyan, amma, imtahanlardan kesilib sinifde qaldığına göre onların sinifine yazılan Natiqe derslerine nezaret edeceyini, ona her cür kömek edeceyini deyib arxayın etmişdi. Natiq de, buna düşünmeden razılıq vermişdi. Lakin qızcığaz hardan bileydi ki, Natiq bundan istifade ede biler. İlk önce Xediceye özünü medeni ve hörmetcil gösteren Natiq, bir gün ders bitenden sonra qıza dedi ki, anası onu qonaq görmek isteyir.
- Hem anamın bişirdiyi dadlı xöreyi dadarsan, hem de ki, dersleri birlikde hazırlayarıq, sonra da seni evine qeder ötürerem.
Xedice etiraz etmedi.

[1] 2 3 ... 8 >>