Nişana hazırlıqlar güclü şekilde gedirdi.Ekberi bir defe nişan paltarı alanda görmüşdüm.Yaraşıqlı,medeniyyetli bir insan idi.İki ya üç defe de telefonla qıda bağlantımız olmuşdu.Herşeyin yaxşı olacağına ümid edirdim.Hamı nişana böyük hevesle hazırlaşırdı.Lakin menim içimde bir narahatlıq var idi.Sanki birşey olacaq,xoşbextliyime mane olacaqdı.Ağa herşeyin menim üreyimce olması üçün elinden geleni edirdi.Toyun tez olacağı planı ise meni daha da gergin edirdi.Özümü evliliye hazır hiss etmirdim.Amma anam artıq cehizlerimi almış,mebellerimi seçmek üçün meni boğaza yığmışdı.Axşam idi.Hamımız zalda televizora baxırdıq.Devetnamelerden söhbet düşende atam elindeki pultu kenara qoyub:
-Ruslana devetname vermisen?Ailevi gelecekler sence?
-Yeqin ki,tek geler.Amma devetname yazılmayıb ona.Sabah işde deyerem,qelet edir o,devetname nedir.
Nedense Ruslanın adı çekilende üreyimden nese qopdu.Fikirden ayılaraq:
-Ağa,Ruslanı özüm devet edecem.Menim nişanımdıda,qoy özüm edim.
-Başqa vaxtı uşağı yeyirsen.Yaxşı sen devet edersen.
Heç özüm de bilmirdimki niye bele etmek istedim.Otağıma keçen kimi Ruslana zeng etdim.Qısa çağırışdan sonra kobud sesini eşitdim:
-Alo..
-Yesin üstünde oturmuşdun?
-Tanımadım ay qız nömrevi.Xeyir ola bu vaxt?
-Sene min defe demişem ki,nömremi qey et de.
-Neynireme senin nömreni?
-Ele?Heçne neyniyeceksen..Zeng etdim deyem ki bazar günü seni nişanıma devet edirem.Amma neynirsene menim nişanıma gelib?!Oldu Ruslan,gecen xeyre.
-Biraz nefes al ay qız,zarafat etdim.
-Mene ay qız deme demişem sene!
Bir söz demeye imkan vermeden,telefonu söndürdüm.Anlamırdımki niye bele edirem.Hirsimi çıxmağa adam axtarırdım.Normal qebul etmeye çalışıb hemin geceni narahatlıqla keçirdim.Artıq nişanıma iki gün qalmışdı.İçimdeki o boşluq dolmaq bilmirdi.Ekber yaxşı oğlan idi amma onda da qeribelik hiss edirdim.Bir neçe defe görüşüb söhbet etmişdik.Nişan günü gelmişdi.O merasim,aman Allah.Sanki qoluma giren menim gelecek ömür gün yoldaşım yox,düşmenim idi.Eli elime

[1] 2 3 >>