Solmuş çiçek, sönmüş çıraq... Ve ölmüş insan...
Yox... O uşaqlıqlarının rehg bolluğundan indi eser-elamet qalmamışdı... Ele bil, zülmet bir dünyada idi. Ha çabalayırdı, ha el atırdı, qopa bilmirdi...
En pisi ise o idi ki, o işıqlı dünyada onlar iki nefer idiler, bir almanın iki üzü kimi bir-birinin benzeri olan iki bacı. İndi ise o, tek-tenhaydı...
Uşaqlıq ağlıyla hemişe daim dördlükde olacaqlarını düşünerdi. Atası, anası, bacısı ve o... Ata işe gedecek, ana ev temizleyecek, biş-düş edecek... Onlarda bütün günü birlikde oynayacaq, hey küsüb-barışacaqlar. Axşam hamılıqla şam edecek, televizora baxacaqlar... İstrahet günlerinde ise böyük hevesle ya gezmeye, ya qonaq gedecekler...
Ataları hemişe eve gelende onlara nese alıb getirerdi... Müxtelif ölçülü gelinciklerden tutmuş dadlı şirniyyatacan... Qızlarının arasenda bir yaş ferq osa da, aldıqlarını hemişe eyni ederdi ataları. O da bu eyniliye göre özünü bacısıyla hemyaş sayardı...
İlahe birinci sinfe gedende o ağlayıb özünü yere vurmuşdu ki, men de gedirem. Bacısı da iki ayağını bir başmağa diremişdi ki, İnaresiz heç yana geden deyilem...Hetta ataları mektebin direktoru ile razılığa gelib bir müddet onların eyni parta arxasında eyleşmesini de temin etmişdi.
Bacısı kimi, o da özüne ağ köynek, qara yupka ve çiyinden asılan çanta aldırmışdı. Yalnız bir aya yaxın müddet keçdikden sonra onu başa sala bilmişdiler ki, sen mektebe hele gelen il gedeceksen, indilikde ise İlahegilin derslerine getmekle uşaqlara mane olursan...
Olduqca gözel olsalar da, bacılar sısqa, fiziki cehetden zeif idiler. Vlideyinleri İnarenin bir il tez mektebe getmesini sağlamlığına ziyan vereceyinden qorxaraq özleri istememişdiler...
Yalnız universitet illerinde İlahenin qefilden Ramil adlı telebe yoldaşına qoşulub Sumqayıta qaçması ailelerini natamam qoymuşdu. Bunu qebul etmeyen valideyinleri böyük qızları ile barışmamışdılar, get-gele icaze vermemişdiler...
Yenede iki-üç defe meqam düşmüşdü ki, İnare sevimli bacısını göre bilsin, onu

[1] 2 3 ... 6 >>