qarşısında oz borcunu verir...
Yene yaxşı ki, bu yas merasimi var. Atasıyla anasının başı qarışmışdı...
Ölüm senedlerini düzeltmek, lünü mescidde yudurdub kefenlemek, savadlı molla tapmaq, qebirstanlıqda yer götürmek, qebir qazdırmaq, heyetde çadır qurmaq, ayın-oyun alıb ehsan süfresi açmaq... Sonradan ise, yeddiye, cüme axşamlarına, qırxa hazırlaşmaq... Qebirin üstünü götürmek,... Bütün bu mecburi ve zeruri prosesler itkiye düçar olmuş ailenin üzvlerini, bir növ, onların başını qatır... Qoy ölümüzü yaxşı götürek... Qoyehsan süfremiz hamınınkından üstün olsun... Qoy başdaşı bahalı mermerden düzeldilsin... Qoy bunu edek, qoy onu edek...
Ve belece özleri de, his etmeden, yaraları qaysaqlanır...
İnare eve qayıdanda anasını hıcqıra-hıcqıra ağlayan gördü.
- Küsülü idik. Men de, kşi de onun o ac köpeyoğluna getmesine razı deyildik, sen ki bilirsen, Ayaza vermek isteyirdik qızı. Kişinin xalası nevesine. Lap o ac köpeyoğluna qoşulub qaçanda da deyrdim ki, ay qızım, daşı tök eteyinden, qayıt gel evimize. Biz de seni bağışlayarıq, Ayazın da qebulusan. Deyirdi, yox, ay ana men onu sevirem. Deyirdim,ay qızım, acqarına cındır pal-paltara ne sevgi?! Beyem atan seni bele böyüdüb?! Beyem indiyenecen bir ehtiyac görmüsen?! Şahzade kimi yaşamısan. Bes indi bu ne dilençilikdi, ne rezaletdir?! Meni ele almaq isteyirdi. Deyirdi ki, uşaqlarımız olandan sonra ata da, sen de bizimle barışacaqsınız...Vay balasız qalan balam! Nakam bedbext balam!
İnare ne qeder dile tutsa da, anasını sakitleşdire bilmedi. Axırda Reyhanı çekib otaqdan çıxartdı ki, belke anası onu görmese sakitleşer...
Heyete baxan eyvana çıxdılar. Bir müddet çadıra gelib-gedene tamaşa etdiler.
- Niye öldürdü ki özünü?
Reyhanın bu sualına İnare çiyinlerini çekdi..
- Ne bilim... Ayın on dördü qefil geldi. Qoşulub getmesinin düz bir illiyi idi. Geldi, küçe eyvanına çıxıb yene de, uşaqlıqdakı kimi, yoldan keçen maşınlara ,,Bu menim, o menim,, dedi. Ana yarpaq dolması bişirmişdi, qazandança bir-ikisini iştahla yedi. Ne

<< 1 [2] 3 4 5 >>