Çadırda adam heddinden artıq çox idi. İyun olsa da, havalar serin keçirdi. Heç demezdin ki, yaydır.
Bayaq parıltıdan berq vuran avtomobilden düşmüş ve hamının diqqetini celb elemiş genc keçib içeride eyleşmişdi. 24-25 yaşı olardı. Siqareti ağzına aparıb getirdikce qolundakı enli, qızıl bilerzik alışıb-yanırdı.
Son derece gözel qoxusu olan etir vurmuşdu. İster-istemez, çadırdakıların ekseriyyeti ona diqqet yetirmekde idi.
Genc içeridekileri süzür, baxışlarını mollada dayandrıb onun ne danışdığının ferqine varmağa çalışırdı, Amma fikirini cemleye bilmirdi.
Qapının lap ağzında eyleşmiş Rais kişinin İlahenin atası olduğunu texmin edib ona göz qoymağa başladı. Düşündü ki, valideyin üçün övlad itkisinden ağır nese ola bilermi dünyada? Bir anlıq gözünün qabağına eyen bu veziyyete düşmüş, bükülmüş, üzü tüklenmiş atasını getirdi. Ya da bacılığı Aynurenin öldüyünü tesevvür etmeye çalışırdı... İnsan bu işıqlı dünyaya axı nece elvida deye biler... Bu gözellik - son deble geyinmek, en bahalı avtomobile, mobil telefona sahib olmaq, en gözel mülkde yaşamaq, sağa-sola pul sepeleyerek esl hezz görmek - yeni bütün bunlara nece elvida demek oar?!
Bu fikirlerden üreyi sıxıldı...
- Sqaretinizden olar?
Yaninda eyleşmiş gencin sualı onu fikirlerden ayırdı. Azer idi, Reyhanın heyat yodaşı. Bayaq qebir üstünde heç kesden utanıb-çekinmeden hönkürerek ağlamışdı. Dalbadal siqaret çekmekle nisbeten yüngülleşeceyini düşünüb cibindeki siqaret qutunu boşaltmışdı. Odur ki, indi tanımadığı masa qonşusunun çekdiyi bahalı siqaretden dadmaq isteyirdi.
Oğlan siqareti ona uzatdı. Azer bir siqaret götrüb yandırdı, derinden qullab vurdu. Nedense yanında eyleşmiş, ilk baxışdanca maddi zenginliyi hiss olunan bu şexsle ünsiyet qurmaq,derdini bölüşmek isteyi yarandı onda, ah çekib söyledi..
- Heç adamın inanmağı gelmir... Dünen sen vardın, bu günse yoxsan. Neye lazımdı ki insan?! Heç neye!
Yene de gözleri doldu. Qeherli sesle -Heyif İlaheden, çox heyif. Ter bir çiçek idi, solmamış mehv oldu -deyerek

[1] 2 3 4 >>