il yığışanda siz İlaheni cipinize mindirib aparmısız. Reyhan görüb. O bunu mene deyende men çox teeccüblendim...
- Niye ki?
- İlahenin sizinle tanışlığı, münasibetde olması mene çox teeccüblü geldi. O menim bacım idi, beş barmağım kimi tanıyrdım onu. Subay vaxtı oğlanlardan qaçan birinin erde ola-ola kiminlese otrub-durmasını heç ağlıma bele getirmezdim... Axı bu nece olmuşdu?
- Ne?
- Sizin tanışlığınız.
- Bizim tanışlığımız deyende ki... Ne bilim, olmuşdu da.
- Harda tanış olmuşduz ki?
- Harda deyende... Biz axı qonşu idik.
- Qonşu idiz?
- Elbetde, hasar qonşusu idik. Onların evinin yanında menim villam var.
- Siz orda qalırsız ki? Anam bir-iki defe ora gedib, deyir ucqar bir yerdir.
- Bakıda da iki evimiz var. Esas evimiz de - Molokan bağının yanındakında papa, mama ve bacım qalır. Bu qesebede villanı ona göre tikdirmişik ki, ordakı toxuculuq fabriki bizimdir. Ancaq mamanız düz demir. Bura menzereli yerdir, denizin bir addımlığındadır. Bu ev menim üreyime daha çox yatır.
Hem de burda asudelikdir. Bir de ki....
- Bir de ne?
Evveller bura tek bu dediklerime göre mene eziz idi. Amma indi İlaheye göre de burdan aralana bilmirem. Her addımda onun xatiresidir. İndi sizinle danışıram, pencereden ise onların heyetine baxıram. Ele bilirem ki, indice onu görecem...

<< 1 2 3 [4]