Dalğalar kükreyir, qıjıltı ile sahile doğru gelir, sahili yalaya-yalaya xeyli ireli gedir, sonra da heç ne olmayıbmış kimi, geri qayıdırdı.
Ramil elinde çubuq tutaraq lepedöyende dayanmışdır. Cıza-cıza qumun üstünde yazdı.. ,,İlahe+Ramil=sevgi,,. Sonra ox batmıç ürek şekli çekdi. İçine ilıq hisler doldu. Titrek barmaqları ile, İlahe sözünü tumarlamağa başladı. Ele bil, barmaqları İlaheye toxunurdu.
Gülümsedi, ,,Canım, sevgilim, birdenem,, söyledi. Sanki bir qeder rahatlandı bu an.
İçinde müdhiş bir yorğunluq, ümidsizlik var idi. Tüklü üzü, çuxura düşmüş, altı qaralmış gözleri, ezik-üzük paltarı onu o qeder deyişmişdi ki...
Bu gün İlahesiz keçen altıncı günü idi. Cehennem ezablı bu altı günde o, nece yaşamışdı, bunu birce Allah bilirdi... Bakı ile Sumqayıtın, Yasamal qebiristanlığı ile qesebelerinin arasında qalmışdı... Ora gedir, üstüne gül-çiçek düzülmüş mezarın yanında eyleşib İlahenin ruhunu çağırırdı. Ruhu görmeyende düşünürdü ki, yeqin evimize qayıdıb... Sonra gelib evlerinde, heyet-bacalarında İlahenin ruhunu gezir, onun indi de qebiristanlığa getdiyini zenn edib yeniden Bakıya üz tuturdu...
Deliler kimi öz-özüne danışır, herden gülümseyib qehqehe çekirdi...
Bu görkemde onu avtobuslarına buraxan sürücüler sefil biri hesab edib gedişhaqqı istemirdiler. Sürücülerin ekseriyyeti ise onu qovur, avtobusa buraxmırdı...
Oğlunun halı Meleykeni çox üzürdü. Ailesine üz vermiş qefil bedbextliyi yatsa, yuxusuna bele getire bilmezdi. Düzdü, ehtiyac içinde yaşamışdılar, istedikleri kimi yeyib içmemişdiler, ancaq evlerinde ele bir ciddi söz-söhbet olmamışdı... Hemişe bir-birini başa düşmüş, mehribanlıqla yaşamışdılar... Bes ne sebeb oldu, bir ilin gelini özünü öldürdü?
Ne dehşetli gün idi hemin gün...
Bu eve geldiyi bir il erzinde hemin gün ilk defe İlahe Bakıya getdi. Ondan evel de neçe gündü tutqun idi, heç kimle danışmaq istemirdi. Ramil yazıq ne qeder eleyirdi, könlünü ala bilmirdi. Hemin gün ise en eziz adamını itirmiş kimi derdli idi. Heç ne vaxt qayıdacağını

[1] 2 3 ... 5 >>