da bilmediler...
Ramil işdeydi, Famil küçeye çıxmışdı, Meleyke evde yır-yığış eledi, sonra Ramileye dedi ki, gel lobya arıtlayaq, bişirim, birazdan İlahe de gelecek... Ele bıçağı eline götürmüşdü, gördü tamam korlaşıb. Ramileye dedi get tövleden bülöv daşını getir, bir az itileyim bıçağı. Sonra dedi, dayan özüm gedim, sen tapa bilmeyeceksen...
Tövlenin qapısını aralamağıyla qan gölmeçesine uzanmış İlaheni görmeyi bir oldu... Nece çığırdısa, sesine iki-üç ev o yandan qonşular tökülüşüb geldiler... Ay Allah nece dehşetli anlar idi... Zalımın qızı, nece güc tapmışdı ki, damarını o cür derinden doğrasın... Canını tapşırmışdı, ama qan köpükcükleri hele de pıqhapıq partlayırdı...
İlk anlarda her şey İlahenin eve getmesiyle elaqelendirdi. Amma sonradan yeqin etdi ki, ne baş vermişdise, bu son günlerde baş vermişdi. Çox adi hallarda ağlaması, hönkürmesi, bir müddet yatağa düşmesi... Hetta bir defe Ramile ,,gel burdan köçek, canımızı qurtaraq,, dmişdi...
Birillikleri gününde - mehz hemin günde İlahe artıq intihar etmeyi qerarlaşdıraraq anasıgile de vidalaşmağa getmişdi... Bu indi aydınca duyulurdu...
Bes ne sebebden qız qefil deyişdi, içindeki heyat eşqini, sabaha ümidi ne aldı ondan?
Qudalarıgil isş qızın sağlığındakı qansızlıqlarını ölümünden sonra daha da artırdılar. Güllü onun saçınıyoldu, Rais de, oğlunu tepikledi... Rais eclaflıq edib oğlunu içeri de saldırdı. Yazıq uşağı bir neçe saat incidib sonra buraxdılar...
Meleyke bütün bunları düşüne-düşüne ağlayırdı... Özünü yiyesiz, arxasız sanır, min bir zilletle böyütdüyü üç uşağının taleyinin yaxşı olacağına heç bir inamı qalmadığından elacsız-elacsız ağı deyirdi... Ramilin ise, bele hereketlerini görüb, öz-özüne nese danışdığını, qebiristanlıq yolunda qaldığını görende üreyinin başısancırdı.
Nehayet dünen uşaqlarını götürüb bir müddetlik Sitalçay qesebesine, bacısıgile yollanmışdı...
Ramili zorla dile tutub avtobusa mindirmişdiler. Amma bugün o, yeniden qaçıb gelmişdi...
İlahenin yeniden döneceyi, arxadan

<< 1 [2] 3 4 5 >>