Ramil pillekenin üstünde oturub gözlerini balıqçı toruna zillemişdi. Külek saçlarını qarışdırır, ara-sıra toz-torpağı üzüne çırpır, gözüne doldururdu...
Xlası uşaqlarıyla xalasının eri gece balıq ovuna çıxıb işıqlaşanda gelmişdiler, yatırdılar. Anası ve bacısı metbexde qurdalanırdılar, balıq temizleyir, nahar tedarükü görürdüler.
O ise ne müddet idi ki, gözlerini bir nöqteye dikib hereketsiz qalmışdı...
Nefes ala bilmedikleri ötenilki 40 derecelik cehennem istili günlerin birinde İlahe qefilden demişdi..
- Kaş ki bir kondisionerimiz olaydı. Vallah istiye tabım yoxdur, döze bilmirem...
Dost-tanışdan borc axtarsa da, tapa bilmemişdi Ramil. Hetta bura Sitalçaya da gelmişdi, xalasıgilden de ul istemişdi...
Bax hemin iyul günlerinde Tanrıya el uzadıb yalvarmışdı, kömek dilemişdi... Bu vaxt möcüze baş vermişd. Qefilden güclü xezri esmeye başlamışdı, onlara serinlik bexş etmişdi. Onda dalbadal esen küleyi Tanrının hediyyesi sanmış, sesinin Tanrı terefinden eşidilmesinden xeyli xoşbextlik duymşdu...
Ramil bileyi ile qum dolan gözlerini ovuşdurdu... Amma yox... Möcüze baş verirse, Ele ona çoxlu pul geleydi... Eve kondisioner alardı, maşın alardı, ailevi gezintiye çxardılar, İlaheye eyin-baş alardı...
Xeyalları qırıldı... Daha neyine lazım idi bütün bunlar? İlahe yox idi. Qara, soyuq torpaqda uyuyurdu indi o...
Cibinden qurumuş qerenfil çiçeyini çıxarıb üzüne sıxdı ve acı-acı ağlamağa başladı. Bu çiçeyi İlahenin qebrinin üstünden götürmüşdü. Başdan-başa qızılgüllere, qerenfillere bürünmüş qebrin üstünden mehz bu çieyi götürende, texmin etmişdi ki, bu çiçek İlahenin düz üreyinin üstüne qoyulub... Ona yazdiğı mektubları uzun-uzadı xatırladı... ,,Sen çox helledici bir addım atırsan. Yaxşı-yaxşı fikirleş. Men ölenecen seninle yaşamaq, seninle nefes-nefese olmaq isteyirem. Eger sen haçansa dönüklük etsen, acizlik göstersen, iraden çatmasa... Eger sen ebedi menim olmağı bacarmasan, onda, qurban olum sene, müveqqeti menim olma...
Ramil qurumuş qerenfil çiçeyini üzüne daha

[1] 2 3 4 >>