Gözel-göyçek... Sanki ressamın ilahi fırçasıyla yaranmışdı..
...İnare gözleri şişmiş halda tövleden çıxdı. ,,Deniz kenarına düşmek isteyirem, düşe bilerik?,,
Rza başını terpetdi...
Dalğalar qıjıltı ile gelmekde idi. Ramil yene özüne bir cubuq tapmışdı. Lepedöyene İlahe ile öz adını yazırdı...
Sahile doğru bir oğlanla qızın geldiyini görüb ürkdü. Qeribe bir hal yaranmışdı onda.. İnsanlardan qaçmaq.. Oğlan danışırdı, qız onu dinleyirdi.
Dayan, dayan... bu ki İlahedir...
Gözlerini ovuşdurdu. ,,Deyesen, meni qara basır,, -deyerek qaçaraq oradan uzaqlaşdı...
... - O kim idi bizi görüb qaçdı?
Rza bir müddet gedenin arxasıca baxıb.. - O maygülüye oxşatdım, İlahenin erine, - söyledi..
- Men onunla danışmaq isteyirem, - deyerek İnare isteyini dile getirdi.
Rza.. - Ey! Dayan! eyy! -çağıraraq Ramili sesledi, amma Ramil sesi eşidib dahada süretini artırıb gözden itdi.
Qefilden külek vıyıltı ile toz-torpağı göye sovurdu. Rza külek istiqmetinde durub ehmalca İnarenin çiyinlerinden tutdu, onu küleyin hemlesinden qorudu.
- Meni eve aparın, daha gecdir.
İnare bunu söyleyib astaca Rzanın ellerinden qopdu...
...Geri qayıdanda yol boyu hiss etdi ki, xeyli yüngülleşib. Getdi, bacısının son günlerinin, saatlarının sanki şahidi oldu. Onun yadigarı olan eşyalarını getirdi.
Amma avtomobilden düşende bacısının tuflisini ne adla eve aparacağının ferqine vardı... Belede, yegane çıxış yolu Rzadan xahiş etmek idi ki, onu hele ki özünde saxlasın. Fotoşekilleri ise bir yer tapıb gizlede bilerdi...

<< 1 2 3 [4]