sıxıb ağlayırdı.
O, qışqırmağa başladı.
- Niye fahişedir xoşbextlik?! Niye fahişelerin en pozğunudur o?
Nehayet, İnare desteyi asdı. Bedenine dehşetli derecede istilik dolmuşdu. Metbexe keçib üzüne su vurdu. Bir qeder özüne geldi.
... Divanda eyleşdi. Ramilin ümumi defteri açıq şekilde ora atılmışdı. Defter onu çekirdi ,, meni götür oxu,,
Defteri götürüb vereqledi..Ramil İlaheni sevmeye başladığndan ta ki indiye kimi üreyinde neleri varsa her günün yazmışdı. Yazıqlar xeyalen körpelerine de ad qoymuşdular. Elişen,Ayşen... İnarenin gözleri doldu...
Ramilin bayaqkı obrazı geldi durdu gözlerinin qarşısında. Yadına dünenki görüşlerinden sonra ayrılmaları sehnesi de düşdü. İnare Ramilden ayrılanda Ramil son olaraq söylemişdi..
- İlaheyle ehd elemişdik, uşaqlarımızın adını Elşen ve Ayşen qoyaq. Qismet olmadı. Uşaqların olsa, onların adlarını Elşen, Ayşen qoyarsan...
Yene gözlerinde yaş gilelenmeye başladı...
Saat 8-i keçmişdi. Bir gör, iki saata yaxın idi ki, defteri oxuyurdu. Ramille İlaheni düşünürdü...
Bu Rzagil axı harda qaldılar... Fikrini dağıtmaq üçün masanın üstünü yığışdırmağa başladı. Süfreni yığışdırıb qurtarandan sonra metbexe keçib seher yemeyi hazırladı.
Rza gelib çıxmırdı. İnare darıxırdı. Şkafın siyirmelerini bir-bir açdı. Nehayet, şekil albomları yerleşen siyirmeni tapdı. Albomları götürüb baxdı. Tanımadığı bu adamlar hamısı ona doğma gelirdi, bilirdi ki Rzanın doğmaları onun da doğmalarıdır. Rzanı bütün şekillerde öpürdü... Daha çox darıxırdı ondan ötrü...
Albomları siyirmeye qoyanda lap küncde, açıq siyirmenin alt dayağına ilişib qalmış bükülü kağız parçası sataşdı. Önce ehemiyyet vermedi, siyirmeni yerine çekib aralandı. Ancaq hansısa qüvve onu yeniden şkafın qarşısına getirdi. Siyirmeni yeniden açdı, qeyri-ixtiyari elini salıb, bükülü kağız parçasını götürdü. İçini açdı. Ezilmiş fotoşekiller idi. Onları eli ile düzeldib hamarlayanda, birden ele bildi ki, cereyan vurdu onu. Yerindece donub qaldı. Yalnız ,,Ola bilmez, ola bilmez,, ..-

<< 1 ... 8 9 [10] 11 >>