Kaş qelbimin izdirablarına döze bilecek qeder güclü olsaydım. Qorxmazdım o zaman heyatın çetinliklerinden ve ya acımasız oyunlarından. Tek qalmazdım heyatım boyunca acılarımla. Kaş ki savaşacaq qeder gücüm olsaydı bu olanlarla.
Bir kez ve bir kez daha lenet etdim güçsüzlüyüme. Nedın qorxurdum? Neden çekinirdim bu qeder? Hansı günahı işlemişdimki heyat meni sevdiklerimle sınayırdı. Tek günahım sevmek idi. Canımnan çox sevmek. Tek qorxduğum itirmek idi. Ömürlük itirmek. Heyat da deyesen bunlarla meni sınamaqdan zövq alır. Hele ki ayaqdayam. Dayanmağa çalışıram. Amma bir gün gücümün son damlaları bitecek ve men yenilecem.
Murad meni otağa qıfıllayıb getmişdi. Ele isteyerdim ki onu qucaqlayıb men bunları istemeden edirem demek. Onun varlığından güc alırdım. Yanımda olduqca sanki bütün dünyayla savaşa bileceyem kimi gelir. Amma olmur. Her gün uzaqlaşıram ondan istemesemde. Bezmişem artıq ondan gizli ağlamaqdan. Tükenmişem.
MÜELLİFİN DİLİNDEN
Qadının bu düşüncelerle boğuşduğu an otağın qapısı çaldı. Gelen Nermindi. En yaxın refiqesini bele görmek canını çox yaxırdı. Teselli vermeye gelmişdi. Narahat olma bunlarda keçecek Muradla çox xoşbext olacaqsan demeye gelmişdi. Zeynebin en çox istediyi şey refiqesine sarılıb her şeyi ona danışmaq idi. Zor tuturdu özünü. En yaxın refiqesinden her şeyi gizletmek çetin gelirdi Zeynebe.
Nermin ona yaxınlaşaraq danışmağa başladı. "Niye belesen? Sene bele olmaq yaraşmır. Ağlamaq yaraşmır. Sil göz yaşını teslim olma. Savaş. Qalib geleceksen. İnan mene."
"Kimle savaşım Nermin? Kimle? Savaşacaq kim var? Murad? Sen? Yoxsa bacımı qaçırdanlar? Men qalib olmayacam Nermin. Mene teselli verme. Get"dedi istemese de. Eslinde isteyirdi teselli almaq. Amma qerarından dönmekden qorxurdu. Bacısının qatili olmaqdan.
"Zeyneb neden qorxursan? Kimden çekinirsen? Özün de bilirsen ki sene yaxşı gelen biri var. Murad. Amma sen onu özüne yaxın buraxmırsan niye?"dedi Nermin içindekileri Zeynebe demesiynın rahatlaşaraq.
Daha çox ağladı Zeyneb. Sevdiyi

[1] 2 3 ... 9 >>