Ve ardından qulaqları kar edecek silah sesi....
Qorxudan qelbim tez tez atırdı. Ellerim, bedenim esirdi. Gözlerimi yumub bu günün bir yuxu olmasını dileyirdim içimden.
Etrafa sessizlik çökmüşdü yoxsa men mi heç ne eşitmirdim. Derin derin nefesler alıb sakitleşmeye çalışırdım. Yavaş yavaş gözlerimi açdım.
Cemil yanımdaydı. Ona baxdım amma sanki heç ne olmamış kimi sakitce durmuşdu. Heç kim ölmedi, heç kim ölmedi deyerek özüme teselli verib yavaşca arxaya döndüm.
Fuad diz çökmüşdü. Murad elindeki silahı ona doğrultmuşdu. Ve yene... İkinci silah sesi...
Sanki bu ikinci silah sesi meni yuxudan oyatmışdı. Qaçaraq Fuadın yanına geldim.
-Sen neynirsen Murad? Heç ne etmeyecem dedin mene.
Murad Fuadı iki ayağındanda vurmuşdu. Bütün qan idi her yer. Amma ele bil heç Fuad vurulmamış kimi üzünde acıdan heç bir eser yox idi.
Esebimden deli olmuşdum. Murad o qeder sakit idi ki ele bil günde adam vururdu.
-Senin derdin nedi Murad? Bir insanı vurmaq bu qeder asantdı?
Murad derinden nefes alıb off dedi.
-Düzdü. Bir insanı vurmaq asant deyil. Amma o insan olmadığı üçün heş bir problem yoxdu. Zeyneb sene axırıncı defe deyirem. Çıx, get burdan! Sene zerer vermek istemirem.
Mene zerer vermek istemir amma başqalarına asanlıqla zerer verir.
-Heç yere getmirem. Onu öldürmene icaze veren deyilem.
Murad divara yumruq vurub elini qanstdı.
-Zeyneb. Bir defe de olsun sözüme qulaq as. Bir defe de olsun sözümü ikiletme!
Ele qışqıraraq demişdi ki oturduğum yerden diksinmişdim. Bu vaxta qeder menim üstüme bele qışqırmamışdı. Deyesen çox esebleşdirmişdim onu.
Amma heqiqetleri öyrenmek menim haqqım idi. Onu xatırlamırdım. Belke Fuadın dediklerinden onu xatırlaya bilerdim.
-Getmirem Murad.
Murad silahı beline salıb üstüme geldi.
-Bunu sen istedin Zeyneb.
Qolumdan tutub meni ayağa qaldırdı ve arxasıycan sürükledi.
-Hara gedirik? Fuad qan itirmekden ölecek.
Tek sözü bu olmuşdu.
-Gebersin!
_____________
Murad süretle maşını sürürdü amma hara getdiyimizi demirdi. Men ne qeder

[1] 2 3 ... 12 >>