taksi
başqa yola girdi. Murad qabağındakı maşını
gördü.
Gözleri dolmağa başladı.
"Ne isteiorsen eclaf? Kişisense menimle üzleş"
"Yox yox. Sene bu sözler yaraşmır Murad.
Yadına gelir Fuad adında bir oğlan cinayeti
işlemişdin arvadınla birlikde. Düşün ki onun
intiqamıdı. Sen menden oğlumu aldın. Men de
senden sevdiyini ve uşağını alıram. Bu da sene
hediyyem"
Qulaqları kar edecek o ses...... Cemil Edvard
maşında başını aşağı eydi. Ancaq Murad
qarşısındakı maşının partlamağını anbean
izledi.
Maşının her zerresinin havada uçuşmağını. Bu
maşın ondan heç doğulmayan uşağını ve
qadınını aldı. Ya da heyat aldı.
Bir damla yaş süzüldü yanaqlarından Muradın.
O göz yaşı Muradın son göz yaşı oldu.
《《《《《 2 İL SONRA》》》》
"Bütün günü otaqdan çıxmadan nece yaşaya
bilirsen?"
"İnsan kimi"
"Murad artıq heyatına davam etmelisen. Bele
olsan da Zeyneb geri qayıtmayacaq"
"Men de işin olmasın Cemil. Ne isteyirsen?"
"Sene inana bilmirem Murad. Etrafında bu
qeder qız var. Ne vaxt cankanacaqsan?"
"Heç vaxt. İndi başqa deyeceyin yoxdusa
otaqdan çıx"
Cemil heç ne demeden otaqdan çıxdı.
Murad çox deyişmişdi. Zeynebin ölümünden
sonra.
Özüne fikir vermirdi. Amma hele de yaraşıqlı idi
ve ona yaxınlaşmaq isteyen her qıza ölüm
cezasını verirdi.
Özünü işe vermişdi Murad. Ve çox acımasız
olmuşdu. Heç kese yazığı gelmirdi.
Yavaş addımlarla pencerenin önüne geldi ve
Zeynebin yarımçıq qoyduğu kitabdan bir sehife
oxudu.
'Severek qovuşur sevenler. Bir baxış, bir öpüş bes
edir qovuşmaqlarına. Amma sevgi deyil ki bu
sadece hissdi.
Toxunmadan sevmek lazımdı sevdiyini. Bir
baxışla sevmek lazımdı.
geceler sessiz qalan ayrılıqların bir gülüşe yox
olmasıdı sevgi. Seherleri qoxusuyla oyanmağın
sevincidi sevgi.
SEVİB DE QOVUŞANLAR XOŞBEXT OLUR. AMMA
SEVİBDE QOVUŞAMAYANLAR BAX ONLAR ESL EŞQ
OLUR....'

<< 1 2 3 [4]