Amma... Olar da başıma bir iş gelerse,ve men...yeni...öleremse..
-Sus Permin ardını bele getirme.!
-qulaq as xahiş edirem... Eyer bu olsa...
-Sene heçne olmayacaq! Yığışdır bu danışıqları! Sil beyninden!
-Anar dinle! Bilirsen neçe insan tanıyıram sırf ürek Çatızmazlığından ölen!daha 15yaşı olmadan heyat dolu körpelerini mezara qoyan anaları.? Menim istediyim ne zaman ki,menim yazım bitecek o zaman eyer mümkün olsa lazimi orqanlarımı bağışlamak isteyirem... Qoy uşaqlar yaşasın..
Ne qeder bacarsam kömek etmeyime razı ol sende...
-Permin.... Yalvarıram bele danışma... Sene ne ise olsa men yaşaya bilmerem... Sen menim nefesimsen:-dediyinde gözünden qefleten yanağına düşen göz yaşı içimi parçaladı...
Axı men niye bele bir söhbet açdım ki?!
-Anar bağışla.. Men seni incitmek istemirdim...
-Danışma bele... Danışma bir daha.. Yaxşı.?
-yaxşı sevgilim danışmaram... Gel gedek yataq...
-Yaxşı-deyib Anar özünü toplamağa çalışıb elimden tutdu...
Men yatağa uzandıqdan sonra o da meni arxadan möhkemce qucaqladı...

Belece günü başa vurmuşduq...

İnsan heqiqetende mi olacaqları hiss eder.?yoxsa bunlar da tesadüfdür.?-bilinmez... Men hemin axşam o söhbeti niye açdım bilmirdim...
Seher oyanıb Anar üçün gözel süfre hazırladıqdan sonra onu oyatmağa getdim...
-Anar.?
-.......(hele de yatır)
-Anar.?? Canım bax işe gecikeceksen.?
-Mmmm ne oldu.?
-Bu oldu/deyib yanağından möhkemce öpmüşdüm...
Anar ise üzünde özünden razı gülüş ile gülümseyib:
-İş var he.?
-aha
-senin yanından ayrılmaq istemirem heç..
-bes onda bize kim baxar atası?-deye elimi qarnıma qoyub Anar baxdım... Anar yerinden qalxıb,köyneyimi qaldıraraq öpüb:
-Ata sene qurban balaca meleyim-demişdi...
-yaxşı gel gedek yemek yeyek,açmışıq biz.
-sen get başla,men el-üzümü yuyub gelirem bu deqiqe..
-yaxşı biz getdik-deyib aşağı düşmüşdüm... Heçne yemeden Anarı gözlemişdim... Ancaq bayaqdan iştahı olan men,indi süfredeki yağı gördükce üreyim bulanırdı.. Özümü toplamağa çalışsam da,alınmamışdı...

<< 1 ... 130 131 [132] 133 134 ... 148 >>