oldu artıq o! Aramızdan çekilmelidir!"-demesine ayağıma ayaqqabı bele geyinmeden evden çıxdım. Anam da arxamca gelse de men dayanmayıb,qaçırdım.. Eve getdiyini bilirdim.. Eve teref qaçdığımda Anarın maşının ağaca çırpıldığını amma özünün ayaqüste olduğunu görüb,sevinerek:
-Anar.?-deye qışqırmağımla arxadan gelen maşının mene teref geldiyini hiss edib çekilmek istesem gec idi..

Anarın DİLİNDEN....!

Arxadan Perminin sesini eşidib sevinerek geri döndüyümde onu vurub qaçan maşını görüb deli olmuşdum... Sevdiyim qadın metrelerce yerde sürünüb axırda dayandı.. Qaçaraq onu tutub,qucağıma alsam da başından ağzından qan gelirdi... Ağlayaraq yalvarırdım...
Xoşbext günlerimizi xatırlayıb onu sineme sıxmışdım... Perminin son sözleri ise sadece:
-Anar...körpemiz sene emanet....-idi... Onunla da gözlerini yummuşdu mene sevdiyim....Anarın dilinden......
Gözümün qarşısında günlerdir üzüne hesret olduğum, sevdiyim qadını maşın vurmuşdu... Qollarımda huşsuz veziyyetde qalmışdı... Eli qarnında idi... Qışqıraraq:
-Biriniz tecili Yardıma zeng edin xahiş edirem... -deye ağlamışdım.. Onu qucağıma alıb,üz-gözünden öperek:
-Bizim körpemiz olacaq... Kömek edin..-deye bildim sadece... Bir kişi ise;
-Gelin gedek,menim maşınım buradadır,onları gözlemeyek gec ola biler...
Onun sözünü dinlemiş,hemin adam ile xestexanaya getmişdik... Biraz sonrA Selma xala ilk olmaqla hamı içeri girmişdi... Sen deme Selma xala qızımın ardınca gelibmiş... O da her şeyi görüb ve gelib.. Yazıq qadınsan ağlamaqdan hal qalmamışdı... "bir balam var Allah'ım onu da menden alma"-deye yalvarırdı durmadan.. Hekimler ise Permini emeliyyata almışdı... Saatlar keçse de xeber yox idi... Men ise yerimde dayan bilmirdim... Emeliyyat otağının qapısında oturub bir yere baxaraq keçmişi xatrlayır,gözümün yaşını silirdim... Tam 3 saat sonra hekim çıxdı... Üzündeki teessüf hissi meni deli edirdi...
-Hekim ne oldu.?!
-biz elimizden geleni etdik amma....-daha heçne eşitmemişdim... Sadece üreyimden tutan keskin ağrı ile

<< 1 ... 137 138 [139] 140 141 ... 148 >>