gözümü çekmir,onun mene bir işare vermesini gözleyirdim... Hamımız Perminin oyanmasını dileyir,dua edirdik.. Axşama yaxın yene hamımız pencere qarşısında gözleyirdik ki,men Perminin gözlerini açmaq istediyini görüb sevinerek hekimi çağırdım... Bu defe hamımız hekim ile birlikde otağa keçib,hekimin Permini oyatmasına baxırdıq... Hekim ise sakit sesle bir növ Permini yuxudan oyatmağa çalışırdı sanki...
H-Permin.? Permin.? Oyan bax gör kimler var burada.?
Biraz sonra Permin yavaş-yavaş gözlerini açmağa başladı.. Yaxında olduğumdan gözümden 1damla yaş Perminin yanağına düşdü.. Celd silerek:
-Oyan sevgilim,darıxmışam senin üçün,gel..-deye danışırdım.. Permin gözlerini yorğun şekilde açıb hamıya baxırdı... Mene baxdığında:
-anar.?-deye sadece pıçıldadı...
-Can Anar....
-Sen...yaxşı...san.??
-Yaxşıaym sevgilim bax yanındayam-deyib ellerinden,üzünden öpürdüm... Meni. Ardımca hamı Selma xala Asim emi de qızlarını öpür qucaqlayırdı... Hamımızın üzü gülürdü... Ancaq hamımızda da balaca qızımın yarası vardı...
Ancaq biraz sonra Permin elin qarnına toxunduranda heçne olmadığını hiss edib:
-Qızım....o hanı.?? Men..im...qızım...
-Sakitleş sevgilim yalvarıram-desem de gözümün yaşı dayanmırdı... Permin ise ağlayaraq:
-Çıxın hamınız! Çıxın!-deye bağırmağa başladı... Nefesi daralır danışa bilmirdi.. Hekim yene de nefes ala bilmesi üçün maskanı taxıb,sakitleşdirici vurduqdan sonra:
-Biraz yatsın...-deyib getmişdi... Belece Permin oyansa da yeniden yatızdırılmışdı... Men ise Qehremanı tapmaq üçün çıxmışdım... Axşama qeder bildiyimiz bütün yerlere baxsaq da tapa bilmemişdik... Xestexanaya qayıdandan sonra hamını eve yollamak istesemde heç kim getmek istemirdi.. Mecburen qadınları ve atamla Asim emini göndermişdik... Kerim ve Zaur ise burada qalmışdılar... Hekim hele 1saat sonra oyanar-dedikten sonra uşaqlar çay içmeyi teklif etmişdiler.. Aşağı Cafe'ye enib çay alsaq da içe bilmirdim... Boğazımdan keçmirdi.. Hem de qeribe bir narahatlıq vardı içimde.. Çayı içmeyerek:
-Men

<< 1 ... 141 142 [143] 144 145 ... 148 >>