Heç kimle kelime Keşmir danışmırdı...
Men bu erefede qızımın balaca cansız bedenini torpağa tapşırmışdım.. Bunu tek etmişdim... Kiçik mezar,kiçik cesed.. Amma derdi heçne ile ölçülmeyecek qeder böyük idi.. Hele öpüb qucaqlamadığım,elimin içine zorla sığışan balaca qızımı men öz ellerimle torpağa emanet etmişdim... Bir ata üçün ana üçün bundan daha çetin ne ola bilerdi ki.?????!

Permin menimle danışmadığında gedib qızımla danışırdım... Ne edim.? Menimde qelbimi açdığım bir tek ora var idi...

1 hefte sonra .!!!
Bugün axşam Permini xestexanadan çıxaracaqdıq... Permini bu günler erzinde psixoloq gelib görse de onunla da danışmamışdı... Psixoloq ise ona yaxşı baxılmasını ve zamanla bu travmanı adladacağını deyirdi...
Axşam gederken Permin menimle gelmek istemese de men onu qucağıma alıb,öz evimize aparmışdım... Permin qızımızın ölümünde meni günahkandırırdı.. 2gun evvel bunu ağlayaraq isterika qaldırıb qışqırmışdı... Mende özümü günahkar sayırdım... Eyer men onu dinlemeyib eve aparsa idim,bele olmayacaqdı.. Ona göre de susurdum... Demeye sözüm de yox idi... Eve gelsek de Permin üzüme baxmaz,men olduğum yerde bir saniye bele dayanmazdı... Alışmalı idim bu veziyyete amma bu bele meni içden yeyib bitirirdi......

Perminin dilinden...
Hemin gün eve gelsek de men Anarla danışmamışdım... Normal düşüne,normal qerarlar vere bilmirdim... Günler keçirdi.. Ancaq heçne deyişmirdi... Men gah özümü gah da Anarı günahlandırırdım... Anar geceler diger otaqlarda yatırdı.. Ona yaxınlıq vermir,hetta qucaqlamasını bele istemirdim...Onunla eyni yatağı paylaşmağa hazır deyildim... Hetta bir gün aynada özüme baxanda nece deyişdiyimi ferq etmişdim... Qarnım artıq böyük deyildi... Boynumda ise Anarın aldığı sep yox idi.. Yadıma hemin gece düşmüşdü... Men axı söz vermişdim onu boynumda saxlayacam deye... Xestexanada olarken boynumdan çıxarmışdılar.. Indi ise taxa bilmirdim... Her yerde qızım var idi sanki... Anar ise her keçen gün meni xoşbext etmek üçün elinden geleni

<< 1 ... 143 144 [145] 146 147 148 >>