edirdi...ancaq ne menim ne de Anarın üzü gülmürdü... 3ay davam etdi bu veziyyet..

Bir gün axşam divanda oturub şekillere baxırdım... Anar qapını açarla açaraq içeri Geldi.. Hemişe salam verib,üzümü güldürmeye çalışırdı... Ancaq bu defe,çiyinlerinde daşıya bilmeyeceyi bir yük varmış kimi çiyni çökmüş,özü de yorğun idi... Heçne demeden yuxarı qalxdığında:
-Hara gedirsen.?
Anar ise zorla gülümeye çalışıb:
-Narahat olma,yatmağa getmirem... Duş alacam-deyib getmişdi... Biraz sonr mende yuxarı qalxdığım da içeriden hem su sesi hemde sanki feryâd edirmişcesine ağlamaq sesi gelirdi... Anarın bele olmasına dayana bilmirdim...

Aşağı enib oturub Anarı gözledim... Axşam saat 10:00-idi... Birazdan Anar gelib oturdu.. Heç birimiz danışmırdıq... Ona neçe aydan beri ilk defe çay süzüb getirmişdim... Anar bir çaya bir de mene baxa qalmışdı...
Soyuqluğumu itirmeden:
-İç,soyumasın-demişdim...

Ancaq onun bele gec haradan geldiyini bilmek isteyirdim...
-Bugün niye gecikdin.?
-işim var idi..
-soruşa bilerem ne işi.?
-soruşdun artıq-deyib gülümsemeye çalışdı..
-he.. Ne ise mene ne.?! -deyib ayağa qalxdığımda Anar danışmağa başladı,menim ise gözümden yaş gile-gile yanaqlarıma süzülürdü...

A-bilirem qızım yoxdur.. Qucaqlaya bilmirem... Amma danışa bilirem.. Men derdimi bir tek balaca qızımı danışıram Permin! Men bir tek onun yanına gederken hüzur tapıram... O sessizce meni dinleyir bilirem... Geceler yuxuma girir... "Ata seni de anamı da sevirem"deyir.. Bilirsen onum dalğalı saçları var,eynile senin kimi... Hem de alagözleri... Men her axşam qızımı görmeye gedirem Permin! Indi bildinmi haradan gelirem.?!

Dodaqlarımı bir-birine sıxıb ağlayırdım...
-qızımın...mezarı var..??? Meni apar ora. Yalvarıram apar..
-Indi gecdir daha. Sabah aparacam söz verirem...

Daha heçne demeyib otağa çıxmışdım... Ağlayıb rahatlamaq isteyirdim.. Men bu neçe ayda bilmirdim ki,menşm balaca qızımın bir mezarı var... Gece nece yuxuya getdiyimi bilmirem.. Amma mende yuxum da eynile

<< 1 ... 144 145 [146] 147 148 >>