baxmırsan! Sende gedeceksen! Gedeceksen!!-deyib yene de dizlerim üste çöküb üzümü örterek ağlamağa başladım...
-Getme Anar... Getme...
-Sen ne qeder vaxtdır menim üzüme baxmırsan bilirsen heç.?! Sen meni heç sevmemisen Permin.. Heç... Getdin..dinmedim.. Susdum... Amma günah mendedir gerek orada qalmana icaze vermezdim! İndi de 3aydır burdayıq! Ve sen mene bir defe dilinle desen de her defe gözlerinle qatil dedin Permin.!! Her eve gelende senin baxışlarında ki,o nifret meni her keçen gün öldürür.. Gücüm qalmayıb artıq Permin... Qalmayıb... Qızım üçün,senin üçün canımı bele vermeye hazırken bunları yaşamağı men istemedim... İstemedim... İndi daha yaxşı anlayıram Permin... Men senin üçün heç kimem...

Anarın sözlerini sakitce dinleyirdim.. Ancaq onun evden getmek üçün ayağa qalxdığını gördüyümde celd ayağa qalxıb qarşısına keçdim..
-Yox Anar.. Gede bilmezsen bele! Seni sevirem Anar... Çox sevirem... Bilirem çox sehv eledim... Amma meni de anla.. Bunlar mene ağır gelir Anar.. Sensiz bacarmaram... Getme Anar... Seni sevirem...-deyib ilk men qucaqladım onu... Anar ise bir neçe saniye key baxışlarla baxsa da möhkemce qucaqladı meni... Nece darıxmışdım onun üçün... Toxunuşu,sözleri üçün çox darıxmışdım... Başımı qaldırıb Anara baxdım.. Bu defe de men ilk davranıb,onun dodağına kiçik öpüş qondurdum... Anar ise gülümseyerek:
-Darıxmışam senin üçün Deyerlim..-deyib qucağına alaraq otağa qalxdı... Hemin gün biz birimize yeniden aid olmuşduq... Bundan sonra artıq her şey normal halına dönmüşdü... Anar evvelki tek diqqetli,sevgisini gösterirdi... El-ele verib bir-birimizi derdlerden azad etmişdik..

Bütün bu olanların üstünden 1ay vaxt keçmişdi.. Men her ay bir defe hekim nezaretinden keçirdim.. Bu defe de gedende yeniden ana ata olacağımızı öyrenmişdik... Sevincimiz artmışdı.. Her şey evvelki qaydasına düşürdü artıq...,sevgimiz günü-günden artırdı...

Deyesen bütün olanlara,her şeye,yaşananlara inad biz qalib gelmişdik....!

•••SON•••

<< 1 ... 146 147 [148]