buraxın!deye qışqıra bilmişdim... Mene eve qaçıb girerken içimde tek ümid vardi ki qardaşım yaxşıdır... Amma onun yatdığı otaqdan tüstü geldiyini görüb deliye dönmüştüm... Dumandan heçne göre bilmir gözlerim bağlanırdu sanki.. Kenan!deye qışqırsam da bir ses gelmirdi.. Ağlayır!ağladıqca da qorxudan ölürdüm sanki.. 1neçe deqiqe içinde evimizi alov öz ağuşuna almışdı artıq... Kiçik evimiz maket evler kimi parça-parça qopurdu...qardaşım yatağında yox idi... Yatağının altına düşmüş ve huşunu itirmişdi... Belimin üstüne düşen ağırlığa,ellerimin yanmasına mehel qoymadan yatağın altından qardaşımı çekib çıxartmışdım...
Gördüyüm resim üreyimi paramparça etmişdi. Qardaşım ağır yaralanmışdı.. Yanıqları vardı... Onu bağrıma basıb jaketimi çıxararaq bükdüm. Her yerden alovlar tüstüler çıxırdı... Nefesimin daraldığını hiss edirdim ancaq men qardaşımı çıxarmalı idim burdan... Anlıq gözümün qaralması ile üzü üste yanan taxta parçasının üstüne düşdüm... Sol terefden üzümün yandığını ve'cızz'deye sesi qulağıma geldi... Halım qalmamışdı ağrıdan... Qardaşımı qucaqlayıb qapıdan çıxanda ise alov açıq qalan üzümü bir daha yandırdı... Üzümün tamamen yandığının ferqinde idim... Ancaq tek dileyim qardaşımın yaşaması idi... Axı o balacadır hele......

Evden çıxdığım an qapıdaki polis ve tecili tibbi yardım kömek etdi bize.. Qardaşımı onlara verib:
-qardaşım yaşasın yalvarıram-deyib onlara dolmuş gözlerle baxdım...
Zaurun atası Hüseyn dayı meni saxlayaraq:
-sende get qızım veziyyetin pisdir-desede men bir söz deye bilmemiş ordaca huşumu itirmişdim...

3saat sonra xestexanada....

Gözlerimi açmağa çalışsam da aça bilmirdim.. Yene de beynimde olan tek insan qardaşım idi... Üzümde heç bir mimikimi terpede bilmirdim... Canım yanırdu... Qırıq seslerle:
-Ke..nan... Ke...nan-deye bilirdim sadece... Daha danışa bilmeyib ağır ve derin bir yuxuya qerq olmuşdum sanki...

Yene eyni yuxu:
Qaranlıq ve soyuq tünel... Qardaşım ve men... El-ele gezsek de Kenan menden aralanıb ireli qaçır...

<< 1 ... 17 18 [19] 20 21 ... 148 >>