bilmedin! Senin axmaqlığın üzünden Kenan öldü!! Qardaşını sen öldürdün!sen! Semra xalagil gelmeyecek! Sen onların oğlunu öldürmüsen! Qatilsen sen!-deye Rüfane meni sözleri ile paramparça eleyirdi...
Eseble danışmağıma mane olan sarğını qoparmağa çalışıb ağlayaraq ayağa qalxdım... Dostlarım ve Oervane xalayla Nemet emi meni sakitleşdirmek isteselerde üreyim parçalanırdı sanki... Rüfanenin qarşısında dayanarak dedim:
P-Qardaşımı men öldürmedim! Men bilmedim bele olacaq... Men Kenan üçün ölerem! Başa düşürsen! Onun bapbalaca üreyi dözmedi bu ağrıya bilirem...-üzümü Pervane xala başda olmaql hamıya teref tutub ağlayaraq sözüme davam eledim:
' Kaş ayağım qırılaydı da heyete enmezdim... Heç bilirsen yatağın altından yanıqları olmuş üstelik huşsuz veziyyete qardaşımı tapmaq nece hissdir?? Öldüm men hemin an! Men onsuzda nefes alan bir ölüyem... Torpaqda ruhsuz bedeni ilen yatan qardaşımdan tek ferqim ne etsem de dayanmayan bu üreyimdir!-deye üreyimin üstünden yumruq vurmağa başladım... Nemet emi dolmuş gözleri ile mene yaxınlaşıb qucaqladı... Başımı qaldırıb ona baxaraq:
'Men etmedim...etmedim...'
Deyerek qollarında gözlerimi yumdum...(Müellif:MiraLena)
Sakitleşdirici vuraraq meni yatırtmışdılar... 3-saat sonra ayılanda yanımda yene eyni insanları gördüm... Bu defe Rüfane yox idi... Men ise danışmaq istemirdim... Ne yeyirdim... Ne danışıb-sözlerine reaksiya verirdim... Qapıya gözlerimi dikib hözleyirdim... Belke bir ümid menimde valideynlerim geler deye hözleyirdim... Biraz sonra Nemet emi telefonla biriyle danışdı,ona menim haqqınmda deyenden sonra Nemet emi telefonu qulağıma yaxınlaşdırıb sonra da otaqdan çıxdılar... Men ise heçne duymurdum sanki... Bir müddet sonra eşitdiyim sese sanki dünyaya dönmüş kimi olmuşdum...
'Permin?
Bu sesin sahibini tanımışdım... O.. Anar idi... Sesi kövrek bir o qeder de doluxsunmuşdu sanki...
A-bilirem meni eşidirsen... Sene her şeyin ağır geldiyini de bilirem... Qardaşını nece sevdiyini de... Rüfaneye fikir verme sen.. O,söz

<< 1 ... 21 22 [23] 24 25 ... 148 >>