Üreyimi burda ağlayaraq sakitleşdire bilirdim... Yene insanların sözleri ve baxışları deyişmemişdi...
Gücüm qalmamışdı artıq... Aclıq ve susuzluqdan gözlerim qapanırdı... Bir tek yalvarıb: menide yanına al qardaşım-deyirdim... Ve daha gücüm qalmamışdı... Hüzurla gözlerimi yummuşdum...
Özüme gelende ise heç tanımadığım bir yerde idim... Ve yanımda tanımadığım insanlar....

Göresen taleyim mene indi hansı oyunu oynayırdı??? Yene sonum nece olacaqdı axı???Bezen doğma sandıqlarımız bizi vurar heç olmadıq yerde... Bezen de heç tanımadıqlarımız uzadar elini... İndi deyin mene! Hansıdır gerçek? Hansıdır yalan? Gerçek bildiyimiz yalanlarmı?? İnanmağa qorxduğumuz doğrularmı..???

___________•••••••••••________•••••••••

Üreyimde qeribe bir sakitlik vardı sanki... Qefil ağlıma köhne ev sahibi geldi. Qorxaraq yerimden qalxmaq istesemde bacarmamışdım... Sanki Yaşadığım hadise meni gücsüzleşdirmişdi...Yanımda dayanan qadın mene gülümseyerek baxıb sakitleşdirmeye çalışırdı... Men her şeyi aydınlaşdırmalı idim amma aclıq hissi meni bitirirdi sanki... Bir söz bele demeye hal qalmamışdı mende... Bunu anlamış olacaq ki,qadın otaqdan çıxdı ve texminen 5-10deqiqe sonra elinde içi yemekle dolu sini ile geri qayıtdı...
-al ye qızım. Ac olduğunu bilirem... Tez olsun deye bunları etdım helelik ye birazdan başqa şeyler sifariş ederik...
Qadının semimiyyetine inanmışdım nedense.. Mene yalançı kimi gelmirdi... Acından ölmek bu olsa gerek... Qarşımdakıları yeyib qurtarandan sonra sanki mene güc gelmişdi... Qefil ağlıma kitablarım ve en esasıda kitabın içindeki Kenanla ikimizin şekli geldi...
-aaa kitablarım!-deyib ayağa qalxmaq istesemde,qadın mene durmağa icaze vermeyib,orda işleyenlerin birine:
-qızın kitablarını getirin-dedi ve bir neçe deqiqe sonra kitablarım en esası da şekil gelmişdi... Kenanın şeklini öpüb yene göz yaşlarıma sahib çıxa bilmemişdim... Ne yaşadığımdan asılı olmayaraq,mene güc veren tek şey qardaşımın mene gülümseyen bu benzersiz resmi idi...

Başımı

<< 1 ... 31 32 [33] 34 35 ... 148 >>