çıxıb xesteliyi... Atan... Asim emi günü-günden seni,Ana'nın xesteliyini düşünmekden mehv olur. Anan vacib emeliyyat olmamıdır.. Ancaq olmur...
P-sen ne danısırsan axı? Neler olub aileme...
Z-olan olub artıq... Mence gedib görmelisen aileni...
P-he he gedirem indi-deyib qaçaraq evden çıxmışdım... Zaurgilde arxamca... Her şeyi unutmuşdum... Nece unutmayım axı.. Men ne cani idim, ne de ki zalım... Deyilen sözler qelbimde derin izler buraxsa da,onları bağışlamamaq,yanlarına getmemek heddime deyildi... Evden çıxarken Naraya zeng edib gedeceyimi deyende onu da gözlememi ve birlikde gedeceyimizi demişdi... Razılaşıb Saragil ile bara getdik. Ordan ise Naranın öz avtomobili ile getmişdim...

Tezlikle yola çıxmışdıq artıq... Üreyim ele möhkem çırpınırdı ki... Aylar keçmişdi yaşananların üstünden... Yol boyu gah Nara gah da Zaur ile Sara meni sakitleşdirmeye çalışırdılar... Biraz sonra çatmışdıq artıq... Qorxaraq içeri keçmişdim.... Her şey nece de deyişilmişdi.. Daha bağçamız yox idi... Etrafa renglilik veren sadece ağaçların yaşıl yarpağı idi... Eve çatanda tereddüd etsemde qapını döymüşdüm artıq... Bir nece deqiqe sonra,ele bir neçe ayın içinde Saçları ağarmış,üzünde illerin yorğunluğu varmış kimi bir sima ile qapını açmışdı.. Başını qaldırıb baxanda meni göreceğini düşünmürdü deyesen... Qefilden oyanmış kimi meni bağrına basdı...dolmuş gözlerinde gülümseme görmüşdüm...
'Ata'-deyib möhkemce qucaqlamışdım... Atamın hönkürerek ağlaması meni daha da kövreldirdi... Her ağlamasında 'bizi bağışla qızım'demesi ise üreyimde ki,bütün incikliye son qoymuşdu...
Anamın diğer otaqdan zeif sesi gelirdi...
S-Asim? Gelen...kimdir.?-deye yavaş yavaş danışdı... Qapıdan içeri keçende ise sanki donmuşdu anam... O da eynile atam kimi solmuşdu... Meni görende ayağa qalxıb qaçaraq meni qucaqladı. Üz-gözümden defelerle öpüb qucaqladı... Sonra ise aniden:
-aaaa...deyerek üreyini tutub qucağıma yıxıldı... Yaxşı ki,evde bizden başqası da vardı. Celd onu yatağına uzadıb Zaur ve Sara ile

<< 1 ... 58 59 [60] 61 62 ... 148 >>