sesini eşitdiyimde içimdeki titreyiş bire-beş artmışdı sanki...Sehvsiz insanoğlu yoxdur... Kim deyirse ki,menim sehvim yoxdur,inanmayın...
Bezen olacaqların,etdiklerimizin ne netice vereceyini bele düşünmerik.. Sonunu bilmediyimiz şeyi de ederik... Ya teleserik,ya da geciker...Halbuki,gözlesek...sebr etsek... Her şey başqa olmazmıydı.?? Son peşmançılıq fayda vermez deyirler... Amma sen... Son defe şansını yoxla... Bilmek olmaz.. Belke peşmançılığın fayda verdi... Sen mübarize apar... Sonu ne olur olsun!!! (MiraLena))))
--------------------------------------------

Sesinden tanımışdım Anar olduğunu... Men ne olanları unutmuşdum..nede bağışlamışdım... Indi Anarı qarşımdA görende daha da qezeblenmişdim...
P-sen...senin burada ne işin var.?!
A-Permin bilirem demek faydasızdır amma...
P-o zaman heç eziyyet çekme! Geldiyin kimi de qayıt! Ne sen meni görmüş ol! Nede men seni!
A-meni dinlemelisen Permin. Bilirem etdiyimin sene vurduğum o şillenin heç bir üzrü...
P-dedim ki deyeceyin bir kelimeni bele eşitmek istemirem... Get burdan!deyib qaçaraq eve getmişdim... Qelbimi qırmışdı.. Onu nece bele tez bağışlayaydım axı? Ailem bele meni istemediyinde barmağının ucu ile toxunmamışdı.. Amma o?! Heyatımda heç bir yeri yox idi! Olmayacaqdıda! Bilirdim!!
Bütün bunları düşüne-düşüne artıq eve çatmışdım... Sara ve Zaur öz evlerine getmişdiler. Nara ise bizde idi... Nara ise o qeder yerini bilen biri idi ki,geyimi,danışığı em esasıda öz xasiyyeti ile tezlikle ailemlede yaxşı elaqe qurmağı bacarmışdı... Axşam yemek üçün masanı hazırlayanda qapı döyüldü... Men açaram-deyib qapını açdıqda qarşımda Anarı göreceğini tesevvür bele etmirdim... Donmuş veziyyetde hele de ona baxırdım.. Anar ise ireli gelib qulağıma fısıldayaraq:
-ele çox baxma balaca... Hem sene özümü bağışlatmayanacan burdayam...-demişdi...

Yuxudan ayılmış kimi Anara mane olmaq istesemde artıq gec idi... Ailem ile salamlaşırdı artıq.. Nara da evvelceden tanıdığına göre gülümseyerek mene göz vurmuşdu... Men

<< 1 ... 60 61 [62] 63 64 ... 148 >>