hönküren Saranı görende hem pis oldum hemde sevindim ki bele dostlarım var... Dayana bilmeyib qışqırdım:
-heyy uşaqlar men burdayam-deyib gülümsedim. Her ikisi ecaib mexluq görmüş kimi gözlerini açıb baxsalar da bir müddet sonra Her ikisi qaçaraq meni qucaqladılar.. Amma saranın başıma vurduğu yüngül şillenin tesirinden evvel ters ters baxsam da sonra hamımız gülmüşdük.. Qısa şekilde onlara olanları danışıb yola saldım...ve evdekilerin de menden bir açıqlama gözlediklerini bildiyimden eve girer girmez
her şeyi onlara danışdım.. Anamla atamın gözleri böyümüşdü qorxudan... Onları bele görüb gülerek yanlarına gedib:
-qorxmayın menden ölen olmaz-deyib gülmüşdüm))))
-şşşş qızım ele deme birde deye anam dillendi..

A-eslinde sen cesaretli qızsan-deye Anarı ilk defe meni terifleyen ve gülümseyen görmüşdüm. Qeribedir,gülümseyende gözleri bir başqa parıldayırdı...-deye ağlımdan keçirtsem de dayandım tez...
Ne danışıram men.. Anarı men terifledim yeni? Bu bir şeye benzemezin neyini terifledim axı?? Gözleri qeribe gülürmüş?! Mene ne!

Axır ki,özümle olan mübarize sona yetmişdi..

"Men çayları tezeleyim"-deyerek masadan Stekanları yığıb telese-telese metbexe qaçdım.. Anamın arxada:
-qızım tek bacaracaqsan ya gelim mende?-sözünü eşidende uşaq olduğumu bir daha xatırladım.. Qapıdan boylanaraq:
-özüm getirecem-deyib yeniden içeri keçdim.

Otaqlar kiçik ve yan yana olduğundan danışılanları eşide bilirdim. Pervane xalanın Rüfaneye mene kömek etmesini demesinden tutmuş,Rüfanenin mızıldanması ve Anarın:
-men gederem-demesine qeder her şeyi eşitmişdim...

Qeribe bir esme gelmişdi mene sanki.. Yox yanlış anlamayın,bu Anar gelir deye heyacan deyildi... Qefleten üşüme ve titreme gelmişdi bedenime... Anar içeri girende men çayları süzmeye davam etsem de,qulağımdan uğultu getmirdi... Saniyeler içerisinde üşüyüb yeniden istilenirdim... Anarın ise sesini az-maz eşidirdim
Mene kömek lazım olub olmadığını soruşurdu... Amma cavab vere bilmirdim... Özümü toplamağa çalışıb

<< 1 ... 8 9 [10] 11 12 ... 148 >>