Hardan ve nece başlayım heç özüm de

bilmirem. İnsanın heyatından keçenleri

yazmaq ele de asan bir şey deyil. Heleki,

yaşadığın illerin hamısı günahlarla,

peşmançılıqla bir-birini izlemişse… Dille

danışmağa yetmez bu sözler. Mehz buna

göre de yazmağa qerar verdim.Bu otaq,

masanın üzerinde közeren çıraq, elimde

tutduğum bu qelem ancaq menim

peşmançılığıma son vere biler. Menim adım

Nesirdir. Ancaq her kes mene reis deyir.

Çünki bu menim işimle bağlıdır. Artıq qırx

üç yaşım var ve men heyatımın en ağır

günlerimi yaşayıram. Çünki:

Atam vezifeli şexs idi ve o bütün pullarını

menim tehsilimin üzerine tökürdü. Men ise

genc olduğumdan, özüm üçün dostlarımla

yeyib-içib kef edirdim. Ancaq o meni

Moskvaya gönderdi. Hüquq ixtisası üzre ali

tehsilimi müveffeqiyyetle başa vurub,

Azerbaycana qayıtdım. İyirmi iki yaşım

olardı sehv etmiremse… Yaşımın en çılğın

vaxtını yaşayırdım. Hemin günlerin qedrini

bilmek üçün, her axşam motelde bir qızla

geceleyirdim. Atam ise elimde diplom ola-

ola heder olmağımı istemirdi. O meni

Bakıdakı hebsxanaların birinde işe düzeltdi.

Türmenin reisi ile dost idi, men ise artıq

reisin müavini idim.

Her şey qaydasında gedirdi. Öz pulumu

qazandıqca, özümü artıq kişi kimi hiss

edirdim. Anam yeqin ki, meni bele görseydi

fexr ederdi menimle. Ancaq men öz anamı

görmemişem. Çünki, o meni doğanda

yumurtalıqlarında parçalanma baş vermiş

ve qan axmadan vefat etmişdi. Men anadan

olan vaxt tibb bu gün ki, qeder inkişaf

etmemişdi. Ehh.. Neyse… Atam menim

adımı buna göre "Nesir” qoydu. Çünki ele ilk

nesliyim anamı öldürmek olmuşdu…

Bir defe menim işlediyim hebsxanaya çox

genc bir qız getirmişdiler. İş yoldaşlarım o

qızın gözelliyi haqqında o qeder danışırdılar

ki, menim üçün çox maraq yaranmışdı.

Yoldaşlarımın mene dediyine göre bu qız

qırx sekkiz yaşlı erini öldürmüşdü. Qızın ise

on dörd yaşı var idi. Men

[1] 2 >>