Gece öz evime getdim. Heç kim mene

salam vermedi. Men arvadımı, ushaqları

çağırdım ve izah etdim ki, boşanmaq

isteyirem. Evde böyük bir hengame çıxdı.

Arvadımla, qızım oğlum Metini saxlaya

bilmirdiler. Elece deyirdi ki, "get qızın

yaşındakı qehbenin yanına”. Onun bu sözü

meni çox esebleşdirdi ve möhkem döydüm.

Heç vaxt uşaqlarıma el qaldırmaq

istememişem. Ancaq menimde sebrimin bir

heddi var.

Gece iken evden çıxdım. Siqaretimi yandırıb

prospektle gezib, esebimi dağıtmaq

isteyirdim. Qabağımı qaranlıqda üzünü göre

bilmediym bir qadın kesdi ve mene dedi ki,

on manat ver bu gece senin olum.Başımı

qaldırıb söymek istedim. Ancaq üzüne

baxanda ağlımı qaçıracaqdım….

Bu gözler, bu ses…Bu Sebine idi.Türmede

zorladığım qız. O da meni tanıdı ve çantasını

elinden yere buraxıb dizlerini yere çöküb

ağlamağa başladı. Men onu yaxınlıqdaki

parka aparıb söhbet etmek istedim. O

mene dedi ki, menim bir qızım var artıq.

Dedim bes nece oldu bu? Erinden

boşandın? Dedi ki, yox. Türmede doğdum…

– Bu sözü meni çox qorxuzdu. Ona türmede

toxunan yegane kişi men olmuşdum.

Dedim, "yeni?”. Yenisi ise qorxuduğum

cavab oldu. Qızın menden olduğunu dedi.

Başımı ellerime alıb, saçlarımı

ovuşdururdum. Sebine ise elece ağlayırdı.

Öz özüne deyirdi ki, uşağıma baxa

bilmemeyime göre pula kişilerle yatıram.

Ona dedim ki, qızımı görmek isteyirem.

Sebine, çox etiraz edib yalvardı. Ancaq

sabah bu parka getirmeyine mecbur etdim.

Qızım ile başqa adla görüşecekdim.Ona

atası olduğumu demeyecekdim. Bunu

evvelceden Sebineye bildirdim.

***

Seher açıldı. Dediyim yere vaxtından tez

geldim. Gözledim…Gözledim… Sebineni

uzaqdan gördüm. O yalnız gelirdi. Sebineye

salam vermemiş dedim ki, qız hardadı. O

mene dedi ki, mağazaya girib ve indi gelir.

Uzaqdan Tamaranı gördüm. Bu parkdan

keçirdi ve menle Sebineye yaxınlaşdı.

Qeribe olmuşdu o da. Gelib düz qarşımızda

dayandı. Sebine

[1] 2 >>