Yasemenin neye baxdığını görende üzünde böyük bir tebessüm yarandı:
-Cizgi film?
Yasemen eşitdiyi sesden diksinib arxaya çevrilende sessizce gülen Aydını gördü.
-Yasemen bu yaşında cizgi filmine baxırsan?
-Ey, bu adi cizgi film deyil. Bu "ay savaşcısı"dı. Hem maraqlıdı axı.
Aydın gülümseyerek yaxınlaşıb pultu Yasemenin elinden aldı. Televizoru söndürüb Yasemenin yaxınındaki kresloya oturdu.
-Gel ondansa söhbet edek.
-Neden?
-Her şeyden. Meselen senin heç sevdiyin olub?
Yasemen bu ani sualdan çaşıb qaldı. Başını aşağı salıb az qala pıçıltıyla dedi:
-Olub...
-Kim?
-Sen...-"sen. Senden başqa kimise görübki bu qelbim? Her zaman sen vardın, sen varsan ve sen olacaqsan"-sen tanımazsan. O bizim bağ evinin yaxınlığında yaşayırdı...
-Hmm... Bes o seni sevirdi?
-Of Aydın hardan bilim?
-Yaxşı esebleşme. Uşaqlığımız yadındadı?
-Elbetde.
-Bax uşaq vaxtıda bele esebi, ters idin. Ancaq oğlanlarla söhbet edirdin.
-Pah. Ne olsunki?
-Senin ucbatından o qeder dalaşmışamki. Oğlanlarla direşirdin, onlarda evezin menden çıxırdılar.
-Senden niye?
-Çünki ailelerimiz dost idi, hem men seni müdafie edirdim. Sene ilişmirdiler, atan polis reisi, özün qız, hem de...
Aydın sözünü bitirmeyib gözlerini " Cemile Memmedli. Facebook/ Qadinlar Mekani Sehifesi" yere dikdi. Yasemen acı-acı gülümsedi:
-Hemde elilem. Aydın bilirsen niye uşaqlıqda ancaq oğlanlarla söhbet edirdim?
-Çünki çox dalaşqan ve inadkar idin.
-Yox...yeni he amma başqa sebebde var idi. Mehellemizdeki qızlar menden 5-6 böyük idiler, menim anlamadığım veziyyetimi onlar anlayırdılar. Ne desem razılaşırdılar, ne etmek istesem menim evezime edirdiler. Eslinde menim yaxşılığım üçün edirdiler amma o vaxt mene qeribe gelirdi bu. Özümü o qeder aciz hiss edirdimki onların yanında... Sanki heç neyi özüm ede bilmeremmiş kimi davranırdılar mene ve men de artıq buna inanmağa başlayırdım. Amma siz uşaqlarla bele deyildi. Mene yazığınız gelmirdi, heç nede mene kömek etmirdiz, sizin yanınızda özümü aciz hiss etmirdim,

<< 1 ... 19 20 [21] 22 23 ... 94 >>